Father Ruisanchez duidde Tutt aan als een christelijk voorbeeld van het omzetten van lijden in het goede.
Door Katie Yoder /CNA; VS; 8 augustus 2022
Larry Tutt had geen gewone baan.
Elke ochtend – bij regen of zonneschijn, warm of koud – stond hij om 5 uur op en pendelde naar zijn werkplek: de hoek van K en 15th Streets in Washington D.C. Terwijl advocaten en lobbyisten in de buurt zich naar hun chique kantoren in het hart van de stad haastten, zette Tutt zijn stoel op de stoep en begroette voorbijgangers met een glimlach en een “goedemorgen!”
Alles wat hij terugvroeg was een glimlach terug.
“Het maakte niet uit of je aan de overkant van de straat sliep, in een tent, of dat je de president van de Verenigde Staten was,” vertelde zijn nicht, Shernita Tutt, aan CNA.
“Hij wilde dat iedereen nederig bleef, de liefde van God respecteerde. Zijn doel was om dat aan de wereld te laten zien.”
Hij werd al snel een geliefde figuur die bekend werd als “De Goedemorgen Man.” Maar na meer dan een decennium een steunpilaar te zijn geweest van de D.C. gemeenschap, verdween hij op 23 juli. Tutt leed aan leverkanker, buiten medeweten van zijn vrienden en familie, en belandde in het ziekenhuis. Zelfs toen probeerde hij te ontsnappen opdat hij weer aan het werk kon. Enkele dagen later, op 29 juli, overleed hij op 67-jarige leeftijd.
In reactie daarop overspoelden inwoners van de stad met herinneringen de GoFundMe-pagina van zijn familie (waarop werd gevraagd om donaties om te helpen met de kosten van zijn begrafenis). Fietsers brachten in herinnering dat ze hun routes veranderden om hem te horen roepen: “GOEDEMORGEN, FIETSRIJDER!” Een persoon herinnerde zich dat hij haar op haar eerste werkdag bemoedigde, terwijl een ander zich herinnerde dat hij haar verloren horloge terugbracht.
“Hij vrolijkte elke ochtend waarop ik hem zag een beetje op,” schreef Michelle Salvatera, die in het Witte Huis werkt aan supply-chain kwesties, op de GoFundMe pagina, volgens de Washington Post. “Meestal doet ons zoiets kleins als een goedemorgen goed. Ik zal het missen om hem en zijn fluitje te horen.”
Op vrijdag, een week na zijn dood, gaf het Catholic Information Center (CIC) rode fluitjes weg als geheugensteuntjes om te bidden voor Tutt na een herdenkingsmis voor de held van D.C.. Het CIC ligt op een steenworp afstand van waar Tutt vroeger zat en herbergt een katholieke boekhandel en een kapel – de kapel waar Tutt ooit de mis bijwoonde.
Hij was daar weer, op vrijdag, in de herinneringen van degenen die van hem hielden. Shernita Tutt hield een goud-omlijste foto van haar oom vast gedurende de mis die werd bijgewoond door tientallen mensen.
Tijdens de preek herdacht father Joe Ruisanchez Tutt als een man van geloof en goede wil met een “groot hart”.
“Ik herinner me een keer, dat ik hem bedankte voor iets. En hij zei: ‘Nee, nee, nee, dank de Heer,'” zei father Ruisanchez. “Dank de Heer.”
Father Ruisanchez duidde Tutt aan als een christelijk voorbeeld van het omzetten van lijden in het goede.
“Ik hoop dat we van hem – van de goede ontmoeting die we met hem hadden – in ieder geval kunnen leren hoe we alle moeilijkheden die we in het leven tegenkomen, kunnen omzetten in iets goeds,” zei hij. “Dit is wat Jezus Christus deed. Hij transformeerde zijn lijden aan het kruis in de openbaring van de grootst mogelijke liefde: Zijn leven geven. Betalen voor onze zonden.”
Andere CIC-medewerkers herinnerden zich Tutt met genegenheid.
“Larry leefde goed en bracht vreugde aan anderen door de eenvoud van zijn leven,” vertelde Rosemary Eldridge, de directeur van communicatie en speciale evenementen, aan CNA.
Na de mis stonden de mensen in de rij om hun medeleven te betuigen aan de familieleden van Tutt, die afkomstig waren uit D.C. Sommigen hadden tranen in hun ogen.
Shernita Tutt vond de reactie van de gemeenschap in het algemeen “nogal overweldigend”.
“Het was zijn roeping,” zei ze over haar oom die haar elke dag naar de kleuterschool bracht. Hij koos zijn hoek op K Street, voegde ze eraan toe, na een “gesprek met God.”
“Ik geloof dat hij, door zijn leven heen en met zijn beproevingen en tegenslagen, zijn eigen manier vond om bemoedigend te zijn en mensen te herinneren aan vriendelijkheid en menselijkheid,” zei ze. “Dat was zijn missie.”
Tutt worstelde onder andere met geestelijke gezondheidsproblemen. Hoewel hij zelf geen oorlogsveteraan was, zoals sommige berichten beweren, was hij getuige van wat er gebeurde met zijn broer Charles, nadat die had gediend tijdens de oorlog in Vietnam.
“Dat was tragisch voor hem om zijn broer thuis te zien komen en te maken te krijgen met de moeilijkheden van PTSS,” zei Shernita Tutt.
Ondanks zijn moeilijkheden, voegde ze eraan toe, bleef hij naar buiten gaan, positief en “zette God op de eerste plaats.”
“Hij wilde zeker je aandacht trekken en je eraan herinneren om te onthaasten,” zei ze. “[Om je te vertellen] het is OK, er spelen zaken in je leven. Ik bedoel, het leven zal het leven zijn. Maar neem een moment, toon vriendelijkheid, een glimlach, maak oogcontact.”
Hij waardeerde de kleine, simpele dingen, zei ze, in plaats van het omarmen van materialistische zaken.
“In een drukke wereld – en we weten dat D.C. overwerkt is en taakgericht – was het belangrijk voor hem om iedereen eraan te herinneren om gewoon een moment te nemen en de rozen te ruiken,” zei ze.
Het was, zo blijkt, een buitengewone baan.
Katie Yoder is correspondent bij CNA’s kantoor in Washington, D.C.. Ze doet verslag van pro-life zaken, de Amerikaanse katholieke bisschoppen, openbaar beleid en het Congres. Eerder werkte ze voor Townhall.com, National Review, en het Media Research Center.
