Hoe wij de ‘armen van leeftijd’ behandelen onthult iets over onszelf @NCRegister

HomeGeloof en LevenHoe wij de ‘armen van leeftijd’ behandelen onthult iets over onszelf @NCRegister

COMMENTAAR: We moeten aanwezig en beschikbaar zijn voor ouderen, hen verwelkomen, hen in ons leven opnemen.

David Mills; VS; 17 november 2022

Ik zit in de wachtkamer van een dierenarts terwijl mijn dochter haar huisdier laat onderzoeken. Een oude man staat aan de balie instructies te krijgen voor de medicijnen van zijn hond. Hij is er al ongeveer 10 minuten. De hond, een gouden mormel, ligt aan zijn voeten. Ik wil naar mijn dochter vragen, omdat ze al lang binnen is, en ga achter hem in de rij staan.

“Ik moet dit goed doen,” zegt hij. “Hij is mijn maatje.” Hij moet de hond twee keer per dag een medicijn geven en drie keer per dag een ander. Hij heeft moeite dit te bevatten. Deze verpleegster herhaalt zichzelf meerdere keren, altijd opgewekt, alsof het de eerste keer is. Dat bewonder ik. Ik ben ook ongeduldig.

Eindelijk snapt hij het. De verpleegster straalt. Ik straal. Ze houdt een medicijn omhoog en zegt: “Denk eraan, geef hem dit elke acht uur.”

“Ik dacht dat u zei drie keer per dag?” zegt hij. Mijn gezicht betrekt. Dat van haar, verbazingwekkend genoeg, niet. Hij vraagt haar een schema te maken. Dat doet ze. Het duurt, en ik verzin dit niet, nog een kwartier voordat hij begrijpt wanneer hij zijn hond zijn medicijnen moet geven. Ze glimlacht de hele tijd. Verbazingwekkend.

Hij brult “Bedankt!” en vertrekt. Ik ga naar de balie en begin naar mijn dochter te informeren als ze net de deur uit komt. Ik heb 20 minuten gewacht om te zeggen: “Oh, sorry, laat maar.”

Langzaam en weloverwogen

Toen ik dit verhaal op Facebook vertelde, reageerden vrienden met hun eigen verhalen.

Will Duquette schreef over een oudere vrouw die hij zag bij een hamburgerrestaurant, die heel bewust haar couvert neerlegde: “Ik had het gevoel dat ze extreem voorzichtig was, dat het grote concentratie vergde, dat ze het niet sneller kon en dat het belangrijk voor haar was. Het deed me denken aan momenten waarop ik een vreselijk slaaptekort had en zelfs het neerleggen van een vork een zware last leek, en ik vroeg me af of haar leven altijd zo was.”

Beth Impson schreef: “Ik ben zelf ouder en trager geworden en kan de dingen niet meer zo snel als vroeger. Ik voel me geliefd wanneer mensen met wie ik tesamen ben geduldig zijn en me dingen laten doen op de manier waarop ik dat kan; ik voel me gefrustreerd en gebroken als iemand ongeduldig is.”

Het verhaal van Will Duquette deed Timothy Jones aan zijn moeder denken: “Mijn moeder doet nu de meeste dingen op deze manier, en ik moet mezelf inhouden als ik me gefrustreerd begin te voelen. Ze kan steeds minder, en moet veel voor haar laten doen, dus als er een taak is die ze kan doen – zoals de servetten klaarleggen terwijl ik het eten bestel – is die taak echt belangrijk voor haar, en herinnert haar eraan dat er dingen zijn die ze nog kan doen, dat ze nog steeds kan helpen.”

Beth voegde eraan toe in een briefje aan mij dat haar moeder in haar laatste jaar niet meer zoveel kon doen als voorheen, maar dat ze toch bleef doen wat ze kon, zoals aan tafel zitten en de groenten snijden. Ze dacht dat haar moeder opgelucht zou zijn dat ze niet meer hoefde te werken, nadat ze haar hele leven zo hard had gewerkt.

Maar nee. “Zoals Timothy zei, ze moest voelen dat ze nodig was, moest actief meedoen; ze kon niet begrijpen dat haar aanwezigheid alleen al onze behoefte aan haar vervulde. We moeten onze ouderen eren op de manier die zij begrijpen.”

Oud en traag worden

Ik word zelf ouder, en begin een beetje te begrijpen waarom oude mensen zo langzaam bewegen. Je hebt niet het vertrouwen in je lichaam dat je ooit had. Je valt niet meer zo goed als vroeger en je raakt erger gewond als je valt. Het duurt iets langer om iets nieuws te begrijpen als je geest er nog niet eerder mee te maken had. Ik ken oudere computernerds die Keurig koffieapparaten verwarrend vinden.

De Keurig koffiemachine is een soort test, in feite, omdat hij populair werd nadat inmiddels oude mensen vertrouwd waren geraakt met de wereld en zijn technologie. Ik heb, meestal in dokterspraktijken, achter oude mensen gestaan die probeerden uit te vinden hoe ze een kopje koffie moesten zetten met dit nieuwerwetse apparaat.

Ze lijken de instructies verschillende keren te lezen, steken dan hun hand uit om hun koffie te gaan zetten en trekken hem terug alsof ze er niet zeker van zijn. Ze lezen nog wat verder, en proberen het dan opnieuw. Dit kan zo een tijdje doorgaan.

Ik sta stilletjes achter hen en probeer geen gefrustreerde geluiden te maken. Beleefd aanbieden om te helpen is onverstandig gebleken, omdat veel oude mensen het opvatten als kritiek, of misschien als tactloos eraan herinneren dat ze niet meer kunnen wat ze ooit gemakkelijk konden. Ze zitten niet te wachten op iemand die dat duidelijk maakt.

Hoe je je voelt als je wacht op een oude persoon die iets probeert te doen, is een goede test voor je houding tegenover anderen, denk ik. Ik zeg “houding” omdat het antwoord je echte gevoelens uitdrukt, voordat het meer vriendelijke deel van je hersenen het registreert en je een vriendelijkere gedachte laat denken. Het test ook hoezeer je anderen, bijvoorbeeld oude mannen die voor je in de rij staan en geen eenvoudige instructies kunnen begrijpen, ziet in termen van hun effect op jouw verlangens en niet voor zichzelf.

Ongeduld, de weigering van lijden

Dorothy Day voelde dit. Ze had te maken gehad met een moeilijk lid van de gemeenschap die ze leidde, schreef ze in haar dagboek (gepubliceerd als The Duty of Delight). “Ik voelde me te ziek om met hem te praten en faalde dus opnieuw. Ongeduld – een weigering van lijden, mijn eigen specifieke soort die bij het werk hoort.”

Ongeduld als een weigering van lijden. Dat vind ik goed gezegd. Ik zag het als een bevestiging van wie je bent, wat het ook is, maar het is ook een falen om door te maken wat je moet doormaken voor anderen. Niet alleen een soort agressie, maar een soort apathie en onverschilligheid, en vooral een onverschillig zijn wanneer je juist nauwlettende aandacht moet geven.

In een ander item geeft ze de remedie. Ze schrijft dat ze ongeduldig was met vrienden die op bezoek kwamen, en bidt “aanwezig te zijn, beschikbaar te zijn voor de mensen, Jezus te zien in de armen, welkom te heten, gastvrij te zijn, lief te hebben!”.

Bijzonder belangrijk is hier het zien van Jezus in de armen. De ouderen, hoeveel ze ook aan aardse zaken bezitten, zijn arm geworden in een echte betekenis. Ze zijn arm geworden aan lichamelijke en geestelijke gaven. Geen enkele uitvinding of investering zal hen ooit rijker maken. Ze zullen slechts steeds armer worden naarmate ze langer leven.

Zoals Day en mijn vrienden suggereren, moeten we onszelf nabij aanwezig en beschikbaar voor hen maken, hen verwelkomen, hen in ons leven binnenvoeren. Zelfs als we dat alleen maar doen door ze ruimte en tijd te geven, zoals geduldig wachten op een oude man die erop gebrand is goed voor zijn maatje te zorgen.

David Mills

David Mills redacteur van de website Hour of Our Death (vert.: Uur van onze Dood). Hij legt de laatste hand aan een boek voor Sophia Press getiteld When Catholics Die (vert.: Als katholieken sterven).

 


Bron: How We Treat the Poor in Age Reveals Something About Ourselves| National Catholic Register (ncregister.com)

Wilt u meer lezen of horen over bijvoorbeeld ‘geduld’? Klik dan hier , of klik één van de andere ‘tags’ boven/onder aan deze post. 

 


Keywoorden: Attentie | David Mills | Dorothy Day | Geduld | Houding | Jezus te zien in de armen | NCRegister | Ongeduld | Onverschilligheid | Ouderen | Ouderen eren | Ouderenzorg | Present zijn | Presentie | Weigering van lijden |  

 

 

221119 | [XLS000] 

AANVERWANTE ARTIKELEN
spot_img

Actueel