De journalistiek heeft haar deel aan schurken zoals Walter Duranty gehad, maar de media kunnen ook een onschatbare dienst aan de waarheid bewijzen.
John Clark; Blogs; 5 april 2022
Toen ik 30 jaar geleden studeerde aan het Christendom College, had ik het geluk de cursus “Communistische Revolutie” van Dr. Warren Carroll te volgen. Naast het lezen van zijn boek over hetzelfde onderwerp, luisterden we één keer per week naar zijn drie uur durende college. Gedurende het hele semester had ik, aangezien ik gruwelijke verhalen over de communisten hoorde en las, terugkerende nachtmerries.
Gezien het onderwerp waarover we leerden, waren die nare dromen begrijpelijk. We onderzochten de invloed van Raspoetin, die bijna onmogelijk te doden bleek. We bestudeerden de moord op de Russische koninklijke familie in 1918. We leerden over de Sovjet strategie in Afghanistan om bommen te droppen vermomd als speelgoed. We lazen over de systematische moorden op priesters in Litouwen. We ontdekten de details van Pol Pot’s “killing fields” in Cambodja.
Eén van deze verhalen vond ik bijzonder angstaanjagend: de gedwongen uithongering van Oekraïne, bekend als de Holodomor (wat “hongerdood” betekent in het Oekraïens). Tussen 1932 en 1933 lieten de Sovjets naar schatting 4 miljoen onschuldige Oekraïners opzettelijk verhongeren.
Warren Carroll schrijft erover, maar het is veel gedetailleerder beschreven in Robert Conquest’s The Harvest of Sorrow en Anne Applebaum’s meer recente Red Famine: Stalin’s War on Ukraine. Deze historici zijn het erover eens dat dit niet gewoon een geval was van een verkeerd verlopen collectivisering van boerenbedrijven, wat al erg genoeg zou zijn geweest.
Soldaten drongen systematisch Oekraïense huizen binnen en namen elk stukje voedsel in beslag. De soldaten namen zelfs de huisdieren van de Oekraïners mee, zodat die niet konden worden opgegeten om te overleven. Naarmate de slijtageslag van de hongersnood voortduurde, aten de Oekraïeners gras, boomschors, ratten, kikkers. Ze probeerden alles te verorberen wat ze konden vinden, totdat er helemaal niets meer te vinden was, waarop sommigen hun toevlucht namen tot kannibalisme.
Hoe kon zoiets gebeuren zonder internationale verontwaardiging?
Een deel van de reden was dat invloedrijke Amerikaanse verslaggevers weigerden over de genocide te berichten. Applebaum baseert zich op uitgebreid onderzoek om te illustreren hoe en waarom de Amerikaanse pers, aangevoerd door Walter Duranty, journalist van de The New York Times de hongersnood in de doofpot stopte.
Niet alleen ontkenden de Sovjetleiders dat de geplande Holodomor plaatsvond, ook Poetins propagandamachine in Rusland ontkent dat nog steeds. In feite verklaarde Vladimir Poetin in 2005: “De ondergang van de Sovjet-Unie was de grootste geopolitieke catastrofe van de eeuw”. Dat is een huiveringwekkende uitspraak, gezien de ellende die de Sovjet-Unie in Oekraïne en elders teweeg bracht.
Applebaum legt uit dat er één journalist was die de waarheid probeerde te vertellen. Hij was een journalist uit Wales genaamd Gareth Jones. Zijn verhalen verschenen in verschillende bladen, waaronder de London Evening Standard. Tijdens de jaren van de hongersnood reisde Jones naar Rusland en Oekraïne om de omstandigheden van Stalins “Vijfjarenplan” met eigen ogen te zien.
Jones’ beheersing van het Russisch kwam hem en zijn lezers goed van pas. Hij nam interviews af bij Oekraïense boeren die getuige waren geweest van de wijdverspreide hongersnood. Overal waar hij in Oekraïne kwam, gaven de boeren hem details over massale hongersnood. Maar toen Jones de waarheid over de door de mens veroorzaakte hongersnood blootlegde, werd hij door Duranty en andere in Rusland gevestigde westerse journalisten al snel als leugenaar weggezet.
Walter Duranty won een Pulitzerprijs voor zijn verslaggeving over de Sovjet-Unie; Gareth Jones werd gevangen genomen en vermoord in 1935.
Zeker, de journalistiek heeft zijn deel aan schurken gehad. Het heeft zijn deel aan valse verhalen en verborgen agenda’s gehad. Het heeft zijn deel gehad aan leugens en leugenaars die ze vertelden. Maar zoals het verhaal van Gareth Jones illustreert, kunnen de media ook een onschatbare dienst bewijzen aan de waarheid.
Sinds het begin van de Russische invasie hebben veel media de kant van Oekraïne gekozen. Vanwege die steun van de media zijn sommige mensen huiverig om Oekraïne te steunen. De grote media hebben het altijd mis, zo is de gedachte, dus moeten ze het ook mis hebben over Rusland en Oekraïne. Maar ondanks het feit dat sommige media een flagrante vooringenomenheid aan de dag leggen tegen traditionele overtuigingen – ondanks het feit dat sommige media verdraaiingen en regelrechte leugens propageren – moeten we blij zijn als journalisten de waarheid vertellen.
Veel persberichten – zelfs die van progressieve mediakanalen – komen overeen met verslagen uit de eerste hand van katholieke priesters, bisschoppen en leken in Oekraïne. Ze komen overeen met onafhankelijke, niet-media getuigenverklaringen, foto’s en video’s uit de eerste hand. De gewelddadige agressie tegen Oekraïense onschuldigen is echt. Het probleem is niet dat een groot deel van de westerse pers uitgesproken kritiek heeft op de onrechtvaardige oorlog van Rusland tegen Oekraïne. Het schandaal is dat veel persbureaus in het verleden hebben gezwegen.
John Clark is een online-homeschool cursusontwikkelaar voor Seton Home Study School, een speechschrijver, en de auteur van twee boeken, Who’s Got You? en How to Be a Superman Dad in a Kryptonite World, Even When You Can’t Afford a Decent Cape. Hij heeft honderden artikelen en blogs geschreven over het katholieke gezinsleven en apologetiek in o.a. Magis Center, Seton Magazine, en Catholic Digest. John en zijn vrouw Lisa hebben negen kinderen en wonen in Florida.
Wilt u meer lezen in het van het dossier ‘Praedicate Evangelium‘? Klik dan hier of gebruik één van de andere ‘tags’ bovenaan deze post.
Keywoorden: Communisme | Communistische revolutie | Gareth Jones | Gewelddadige agressie | Holodomor | John Clark | NCRegister | Objectieve Media | Oekraïne | Op zoek naar Waarheid | Rol Media | Walter Duranty | Zout in de wereld |
220409 | [XLS000] |
