COMMENTAAR: De ideeën die ten grondslag liggen aan onze maatschappelijke ravage zijn veel ouder dan de meesten van ons zich realiseren. De blauwdruk ervoor werd eeuwen geleden al gemaakt, teruggaand tot de vroegste stadia van de feministische beweging …
Carrie Gress; Commentaren; 6 juni 2023
De LGBTQ+ beweging heeft de afgelopen tien jaar grote vooruitgang geboekt. Weinig instellingen en grote bedrijven hebben de agressieve druk ervan weerstaan om hun agenda te omarmen, hun vlag te voeren en hun voornaamwoorden te gebruiken.
De transbeweging is de nieuwste fictie die ons wordt opgedrongen, terwijl biologische mannen als een stoomwals over biologische vrouwen heenrollen. We worden geacht de farce te negeren en te bevestigen dat deze mannen “eigenlijk vrouwen” zijn. De “transitie” in de andere richting wordt ook sterk aangemoedigd door het omarmen door jonge vrouwen van testosteron injecties en “boven(lichaam)” operaties.
Deze enorme culturele verschuivingen, weg van alles wat ook maar lijkt op een christelijke moraal, maken de indruk met weinig aankondiging op het toneel te zijn verschenen. Zelfs Tucker Carlson moet zich achter de oren krabben voor antwoorden. Onlangs wees de talkshowpresentator erop dat er vroeger “rationele debatten werden gevoerd over de manier om tot wederzijds overeengekomen resultaten te komen”, zoals welvaart en vrijheid. Deze debatten zijn veranderd in iets totaal anders, zoals het castreren van de volgende generatie en het seksueel verminken van kinderen. “Het spijt me, dat is geen debat,” zei Carlson. “Dat heeft niets met politiek te maken. Wat is het resultaat dat we hier willen bereiken? Een androgyne bevolking? Pleiten we daarvoor?”
De realiteit is, dat de ideeën die aan de basis liggen van onze maatschappelijke ravage veel ouder zijn dan de meesten van ons zich realiseren. De blauwdruk ervoor werd eeuwen geleden al gemaakt, teruggaand tot de vroegste stadia van de feministische beweging.
Veel feministische schrijvers hebben beweerd dat de beweging in de jaren ’60 en ’70 een belangrijke breuk heeft gekend met een oudere versie van beter feminisme, maar een nadere beschouwing onthult een ander verhaal, waarvan de bevindingen in mijn komende boek staan, The End of Woman: How Smashing the Patriarchy Has Destroyed Us (vert.: Het eind van de vrouw: hoe het slopen van het patriarchaat ons heeft vernietigd) (Regnery, augustus 2023).
Mijn onderzoek was opzienbarend, omdat ik zag dat veel van de filosofische ideeën die het hedendaagse feminisme bezielen al aanwezig waren in de begindagen ervan. Wat er in de jaren ’60 en ’70 gebeurde – en wat er nu gebeurt – is slechts de logische uitbreiding van het vroege feministische filosofische denken.
Het feminisme, dat zelfs teruggaat tot eind 18e eeuw, begon met de verkeerde vraag. Het vroeg niet: “Hoe helpen we vrouwen als vrouwen?” maar eerder: “Hoe helpen we vrouwen om meer op mannen te lijken?”
Het feministische antwoord op deze vraag bestond uit een mix van drie elementen die verweven zaten in het weefsel zelf van de beweging: het occulte, vrije liefde en het herstructureren van de maatschappij – of wat later “het slopen van het patriarchaat” werd genoemd. Deze elementen waren in verschillende mate aanwezig in het vroege feminisme, waaronder het werk van Elizabeth Cady Stanton en Susan B. Anthony.
Met het voortschrijden van de beweging, overlapten deze drie ideeën – het occulte, vrije liefde en het herstructureren van de maatschappij – de communistische idealen van vrije liefde, het herstructureren van de maatschappij en atheïsme. Deze overlap maakte hen tot natuurlijke bondgenoten en het feminisme werd een platform bij uitstek, zelfs een Trojaans paard, voor de communistische revolutionairen die zich middels oproer een weg baanden door de Amerikaanse instituties.
De verstrengeling van feminisme en communisme begon in de jaren 40. Het begon specifiek met een organisatie die het Congress for American Women (CAW) heette. Het werk (hoofdzakelijk sovjetpropaganda) van CAW kwam uiteindelijk onder de aandacht van het Amerikaanse Congres en werd onderzocht door het House Un-American Activities Committee (vert.: Commissie van het Huis van Afgevaardigden voor on-Amerikaanse activiteiten). Het Congres ontbond de CAW in 1950.
Voor die ontbinding waren er echter veel invloedrijke vrouwen bij betrokken, waaronder de vrouw van een grote eigenaar van een warenhuis en veel academische vrouwen. Onder deze vrouwen bevond zich ook de jonge Betty Friedan, wier invloed op het feminisme nauwelijks overschat kan worden.
Friedan beweerde altijd dat ze maar een eenvoudige huisvrouw was en niets van het communisme afwist. Maar deze eenvoudige huisvrouw schreef in 1963 het boek The Feminine Mystique (vert.: Het misverstand vrouw). In de eerste paar jaar werden er 3 miljoen exemplaren van verkocht. De invloed ervan, vooral de bewering dat het thuis een “comfortabel concentratiekamp” is, heeft bijna elke vrouw in de beschaafde wereld beïnvloed.
Friedan, in navolging van Marx en Engels, had de diepe overtuiging dat vrouwen alleen vrij zouden zijn als ze het huis verlieten. Onbewust, misschien, verkeerde ze in de ban van de zin die beroemd werd door Hitler in Auschwitz: Arbeit macht frei (“Werk maakt vrij”).
Friedan, die psychologie studeerde, was meesterlijk in het overtuigen van vrouwen dat het eigen huis een verschrikkelijke plek was. Ze appelleerde aan ons gevoel van slachtofferschap. Kortom, ze leerde ons denken als marxisten.
De marxistische greep op vrouwen die begon met Friedan werd versterkt door de invloed van een groep marxistische academici, de Frankfurter Schule, aan de prestigieuze Columbia University. Een van hen, Wilhelm Reich, schreef het zeer invloedrijke boek The Sexual Revolution uit 1936, dat een blauwdruk was voor wat we vandaag de dag kennen als de seksuele revolutie.
De revolutionaire ideeën van de Frankfurter Schule beïnvloedden op fundamentele wijze radicale feministes zoals Kate Millett en Angela Davis, die hun ideeën in de jaren ’60 en ’70 tot diep in het hoger onderwijs en, misschien wel het belangrijkst, in de populaire cultuur verspreidden. Vanaf hun tijd werd de marxistische klassenstrijd omgebogen tot een strijd tussen de seksen. Mannen werden algemeen bestempeld als onderdrukkers. Vrouwen werden standaard de onderdrukten. Sekse bepaalde alles.
Met een verklaarde oorlog tussen de seksen, zagen feministen de vrouwelijke vorm en vrouwelijke relaties als superieur aan heteroseksuele relaties. Natuurlijk hoefden lesbiennes niet zwanger te worden en hoefden vrouwen nooit mannen te dienen. Een feministe legde in het boek The Sisterhood Is Powerful uit dat een lesbienne “geen ondergeschikte klusjes voor hen hoeft op te knappen (tenminste thuis niet), noch hun ego’s te voeden, noch zich te onderwerpen aan overhaaste en onbekwame seksuele ontmoetingen. Ze is bevrijd van de angst voor ongewenste zwangerschap en de pijn van het baren, en van de sleur van het opvoeden van kinderen.”
Andere feministes gingen nog verder in de jaren 70, met de aanbeveling om mannen helemaal uit te roeien, zoals Valerie Solanas’ SCUM Manifesto, van de Society for Cutting Up Men (vert.: Genootschap voor het Versnipperen van Mannen), gevolgd door de ideeën van het helemaal uitwissen van geslacht en genderfluïditeit. Mannen waren niet langer nodig omdat vrouwen voldoende macht hadden gekregen om zonder hen te leven; vrouwen waren, tengevolge van de feministische ideologie, beter dan zij geworden. Echo’s hiervan werden meer recent gehoord door de redacteur van Huffington Post Emily McComb: “Nieuwjaarsvoornemens: 1. Cultiveer vrouwelijke vriendschappen; 2. Werk samen om alle mannen te doden.”
Technologische vooruitgang, zoals de pil, bevorderde de fictie dat vrouwen “net als mannen” kunnen zijn door zwangerschap te voorkomen of ongewenste zwangerschappen te elimineren. Zwangerschap en moederschap (zelfs psychologisch en spiritueel moederschap) werden optioneel, net als het halen van een rijbewijs, in plaats van een essentiële eigenschap van vrouwelijkheid. Maar daar stopte het niet. De technologie kreeg uiteindelijk de capaciteit om van vrouwen (een soort van) mannen te maken. Testosteroninjecties, “bovenlichaam”-operaties en “onderlichaam”-operaties worden gepresenteerd als opties om het “verkeerde lichaam” te corrigeren, ondanks het feit dat het niet mogelijk is om de XX-chromosomale elementen die in bijna elke lichaamscel van een vrouw te vinden zijn, volledig uit te wissen.
Niemand zou verbaasd moeten zijn dat de feministische ideologie uiteindelijk haar eigen kinderen aan het opeten is – zoals met alle ideologieën gebeurt. Er is een grote kloof ontstaan tussen de trans-bevestigende feministes en hun rivalen, de TERFs, de Trans-Exclusionary Radical Feminists (vert.: Trans-Uitsluitende Radicale Feministes), zoals J.K. Rowling. Het is een tweedeling op het hoogtepunt van een beweging die er impliciet naar heeft verlangd dat vrouwen veranderen in het meer gewenste geslacht: mannen. Veel radicale feministes, die vasthouden aan de lijn van 200 jaar ideologische voortgang, lijken te denken dat sekse moet worden afgeschaft, terwijl anderen, die zien waar de beweging hen naar toe heeft geleid, niet graag zien dat vrouwen helemaal worden weggevaagd. Ondertussen zijn veel vrouwen vandaag de dag niet meer in staat om de definiërende kenmerken van vrouw-zijn op te noemen of wat het betekent om een vrouw te zijn.
Hoewel velen zich afvragen wat er is gebeurd, is het antwoord, dat vrouwen uit de elite hun ideologie al enige tijd langzaam en gestaag voorschotelen aan zeer ontvankelijke vrouwen in een parallelle werkelijkheid die tot voor kort maar weinigen hebben opgemerkt. Het aanbod bestond uit dromen over succes, krachtiger worden en ambitie. Deze dingen, zo verzekerden ze ons, zullen ons gelukkig maken. We zullen geen man, thuis of “eentonigheid” van kinderen meer nodig hebben. Dit alles, zo wordt vrouwen verteld, staat ons alleen maar in de weg. En toch vertellen de statistieken een heel ander verhaal: depressies, echtscheidingen, seksueel overdraagbare aandoeningen, abortussen en zelfmoorden zijn voor veel vrouwen normale biografische gegevens geworden. Sommige vrouwen zijn in staat geweest om zich te herstellen van het feminisme. De nieuwe soort schade, het steriliseren van jonge vrouwen en mannen, kan tragisch genoeg niet ongedaan gemaakt worden.
Het meest verontrustende detail over het feminisme is misschien wel dat van alle bloedige tirannen van de 20e eeuw, de feministische ideologie meer heeft gedood dan al die tirannen samen door de gesel van abortus. Een onderzoek van Guttmacher uit 2022 rapporteerde 73 miljoen abortussen per jaar wereldwijd, wat meer is dan ruwweg de gehele bevolking van Groot-Brittannië (69 miljoen). Dit is geen soldaat die een soldaat doodt, maar een moeder die ervan overtuigd is dat het doden van haar eigen kind voor haar eigen bestwil is.
Zoals ik in mijn boek stel:
“Om verder te komen moeten vrouwen erkennen waar onze werkelijke macht ligt en begrijpen hoe ze die goed kunnen gebruiken. We moeten ook een einde maken aan het zwartmaken van mannen en in beweging komen om het gezin te herstellen. Als we deze dingen doen, zal de wereld niet vergaan – integendeel, als een dorre tuin zal hij langzaam weer tot leven komen, om opnieuw bezield te worden met die elementen waar we wel naar gegrepen, maar die we gemist hebben.”
Totdat we de vreselijke schade erkennen die het feminisme aan onze cultuur heeft toegebracht, zullen we niet in staat zijn om de macht van de LGBTQ+ beweging in te perken. Pandora moet terug in haar doos. Onze kinderen en toekomstige generaties zijn ervan afhankelijk.
Vrouwen zijn ongelooflijk machtig. Elizabeth Cady Stanton voorspelde dat de vrouwenbeweging “de grootste revolutie die de wereld ooit heeft gezien” zou ontketenen en ze vergiste zich niet, als je omvang en invloed bedoelt in plaats van morele goedheid. Als we niet machtig waren, zou onze cultuur nooit zijn bezweken onder de schade die het feminisme en haar “grote revolutie” hebben aangericht. Het probleem is dat we onze macht niet goed hebben gebruikt.
Carrie Gress Dr. Carrie Gress, is onderzoeker bij het Ethics and Public Policy Center en wetenschapper bij het Institute for Human Ecology aan de Katholieke Universiteit van Amerika. Ze is redacteur van het online vrouwentijdschrift Theology of Home en co-auteur van de gelijknamige boekenreeks. Ze is gepromoveerd aan de Katholieke Universiteit van Amerika en heeft verschillende boeken op haar naam staan, waaronder The End of Woman: How Smashing the Patriarchy Has Destroyed Us, The Marian Option: God’s Solution to a Civilization in Crisis en The Anti-Mary Exposed: Rescuing the Culture from Toxic Femininity. Carrie is co-auteur met George Weigel van City of Saints: A Pilgrims Guide to John Paul II’s Krakow. Ze is een moeder met vijf kinderen die thuisonderwijs geeft en woont met haar gezin in Virginia. Bezoek haar blog op www.carriegress.com. (Foto door Victoria Stiles)
Bron: https://www.ncregister.com/commentaries/lgbtq-may-seem-new-but-it-grew-from-an-old-ideology
Vertaling: EWTN Lage Landen (AV)
Wilt u meer lezen over ‘Ideologie‘ in het algemeen? Klik dan hier, of gebruik één van de andere ‘tags’ boven aan deze post.
Tenslotte: in deze context is het interview tussen Pater Elias en Mevrouw Kuby, VitaDonum (8) (English) – Gabriele Kuby on sexual revolution and threats to marriage and the family heel relevant. Zij beschrijft de ontwikkeling van de Seksuele Revolutie.
