Het document over de herziening van het Romeins Missaal maakte de weg vrij voor een nieuwe mis – en nieuwe uitdagingen – voor de Kerk.
In april van dit jaar is het 50 jaar geleden dat paus Paulus VI de Missale Romanum (het nieuwe Romeinse missaal) uitvaardigde, en hoewel dit document van 1600 woorden relatief kort is voor een pauselijk document, had het een grote en diepgaande invloed op het leven van de Kerk.
Op 3 april 1969 kondigde paus Paulus VI de apostolische constitutie af, waarmee de weg werd vrijgemaakt voor de viering van de mis volgens het Romeins Missaal. Deze publicatie in 1969 (met nog een kleine correctie in 1970) is een van de meest zichtbare veranderingen geweest in de Kerk direct na het Concilie. De herzieningen van het Romeins Missaal, die Paulus VI aankondigde in het Missale Romanum werden later dat jaar van kracht, op de eerste zondag van de Advent, 30 november 1969.
Het document, dat de veranderingen beschrijft die het Romeinse Missaal zou ondergaan, werd met groot optimisme begroet, omdat velen geloofden dat deze veranderingen zouden leiden tot een grotere liefde voor en een beter begrip van de liturgie.
Maar de hoop op zulke veranderingen wordt vandaag getemperd door de realiteit dat er nog veel werk moet worden verricht om katholieken tot een grotere waardering voor de liturgie te brengen, ook al blijft de mis die door Paulus VI’s document gevormd werd, een pastorale toetssteen voor priesters en een makkelijk toegankelijke opening voor bekeerlingen tot het geloof.
Gedocumenteerde herzieningen
Paus Paulus VI merkt in het document op dat de herzieningen een volgende stap zijn in de liturgische ontwikkelingen die in het begin van de 20e eeuw zijn begonnen door paus Pius X en meer recent zijn voortgezet door de grondwet van het Tweede Vaticaans Concilie over de liturgie, Sacrosanctum Concilium. (Red.: met dank aan RKdocumenten voor de Nederlandse vertaling)
“Het recente Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie,” schrijft Paulus VI in Missale Romanum, “heeft met de afkondiging van de constitutie Sacrosanctum Concilium de basis gelegd voor de algemene herziening van het Romeins Missaal.”
Paus Paulus VI citeerde de verklaring van Sacrosanctum Concilium dat teksten en riten “zo moeten worden opgesteld dat zij de heilige dingen die zij betekenen duidelijker tot uitdrukking brengen” en zodat “vrome en actieve deelname van de gelovigen gemakkelijker kan worden bereikt” (SC, 50).
In een artikel voor Adoremus Bulletin van 27 februari merkt pater Andrew Menke, uitvoerend directeur van het Secretariaat voor de Goddelijke Aanbidding van de Amerikaanse Conferentie van Katholieke Bisschoppen, op dat het document van paus Paulus VI van 1969 zich richt op drie specifieke liturgische veranderingen:
1) het toevoegen van een groter aantal eucharistische gebeden (anaforen) aan “de eerbiedwaardige Romeinse Canon die door de eeuwen heen het enige eucharistische gebed in de Romeinse liturgie was geweest”;
2) het introduceren van een meer inclusieve dialogische vorm in de Mis (waarbij de hele gemeente wordt uitgenodigd om tijdens de Mis te antwoorden op de priester, in plaats van alleen de misdienaars zoals in het verleden);
3) het aanbieden van een bredere selectie van bijbellezingen aan de Liturgie van het Woord, waaronder meer lezingen uit het Oude Testament en het gebruik van een lectionarium met een driejarige cyclus. De mis volgens het Missaal van 1962 bevatte gewoonlijk alleen een epistel en evangelielezing uit het Nieuwe Testament.
Herziening en herstructurering
Volgens Lynne Boughton, professor in de liturgische geschiedenis aan het Liturgisch Instituut-Universiteit van St. Mary of the Lake in Mundelein, Illinois, luidde het Missale Romanum niet alleen een herziening van het missaal in, maar ook een “herformulering” en “herstructurering”.
“Vóór 1969 herzag de Kerk periodiek de Romeinse ritus en haar missaal,” vertelde Boughton aan het Register, wijzend op verschillende voorbeelden van dergelijke herzieningen in de kerkgeschiedenis, waaronder de herziening van 1230 die leidde tot het Franciscaanse Missaal en de herziening van 1570 die volgde uit het Concilie van Trente en leidde tot het al lang bestaande Romeinse Missaal, dat in 1958 en 1962 werd herzien.
“Wat anders was in het missaal van 1969-1970 is dat de structuur van de mis werd aangepast,” zei Boughton, volgens de herstructurering vanuit het nieuwe missaal zelf.
“Sinds de 11e-12e eeuw was het doel om alle gewone en eigenlijke teksten die een priester nodig had om de mis op te dragen in één enkel volume te hebben,” zei ze. “Maar omdat het Romeins Missaal van 1969-1970 voorzag in een driejarige cyclus (zondag) en een tweejarige cyclus (weekdag) van de juiste lezingen, was het fysiek onhandig om de lezingen in een enkel deel van het Missaal te hebben; vandaar de noodzaak van een apart lectionarium. Ook gescheiden van het missaal was het Graduale, het boek dat de juiste antwoordpsalm bevatte – voorheen werd een juiste Psalm op dit punt in de Mis in het missaal zelf getranscribeerd”.
Door deze veranderingen in het Missaal aan te brengen, schrijft pater Menke in zijn commentaar op Missale Romanum, probeerde Paulus VI “de logica van de Mis meer vanzelfsprekend te maken” en daardoor beter aan te sluiten bij de hedendaagse cultuur.
“De Paus was zich zeker bewust van de betekenis van de veranderingen die werden aangebracht in de Heilige Liturgie,” schrijft Pater Menke, “maar hij was ervan overtuigd dat dit werk uiteindelijk de gelovigen zou helpen om te groeien in heiligheid in de moderne wereld.”
Liturgische uitdagingen
Maar de veranderingen die Missale Romanum inluidde, hadden niet het effect dat Paulus VI hoopte dat zou plaatsvinden.
Een Pew-studie uit 2014 over kerkbezoek met een steekproef van 35.000 deelnemers geeft aan dat slechts 39% van de katholieken in de V.S. minstens eenmaal per week de mis bijwoont (vergeleken met 58% van de evangelische protestanten die minstens eenmaal per week een kerkdienst bijwonen).
Hoewel de schuld voor zulke sombere cijfers onder katholieken niet alleen kan worden toegeschreven aan de veranderingen in de Mis, althans niet zonder de culturele omwenteling in aanmerking te nemen die plaatsvond onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog en doorging tot ver na het Tweede Vaticaans Concilie, hebben uitdagingen bij de uitvoering van Paulus VI’s visie op de liturgie geleid tot een hernieuwde oproep aan de gelovigen om de liturgie beter te begrijpen.
“Dit was een moedig besluit”, schrijft pater Menke, verwijzend naar de afkondiging van het Missale Romanum, “een besluit dat zeker zijn deel aan moeilijkheden heeft gekend in zijn ontplooiing, maar een besluit dat de Kerk blijft uitnodigen tot een steeds diepere vernieuwing.”
Gregory DiPippo, de redacteur van het online liturgisch tijdschrift New Liturgical Movement, vertelde het Register dat dergelijke moeilijkheden deels ontstonden omdat het herziene missaal niet noodzakelijkerwijs de bedoelingen van Sacrosanctum Concilium weerspiegelde, dat de liturgische hervorming als veel beperkter in reikwijdte en toepassing zag.
In 1964 gaf Paus Paulus VI opdracht aan het Consilium ad Exsequendam Constitutionem de Sacra Liturgia – de Raad voor de Uitvoering van de Constitutie over de Liturgie. Deze groep, algemeen bekend als “Consilium”, kreeg van Paulus VI de opdracht om de liturgie te herzien; maar volgens DiPippo kwamen hun herzieningen in de plaats van wat het Tweede Vaticaans Concilie voor ogen had.
“Wat het Tweede Vaticaans Concilie wel zegt is dat de bijbelpassages moeten worden verruimd” (Sacrosanctum Concilium, 92), aldus DiPippo. “Maar de leden van het Consilium hebben dit opgevat als een vrijbrief om veel verder te gaan dan het mandaat en hetzelfde te doen met andere classificaties van tekst, niet alleen met de schriftlezingen.”
Een ongelukkig effect van deze grootschalige herziening, zei DiPippo, was een gevoel dat de liturgie door de mens was vervaardigd in plaats van door God ontvangen, waardoor mystieke elementen van de Mis werden verduisterd, een punt dat emeritus paus Benedictus XVI ook opmerkte in zijn memoires Milestones.
“Het lijdt geen twijfel dat dit nieuwe missaal [uitgevaardigd door Paulus VI] in vele opzichten een echte verbetering en verrijking met zich meebracht,” schrijft Benedictus XVI, “maar door het als een nieuwe constructie te plaatsen tegenover wat historisch gegroeid was, door de resultaten van deze historische groei te verbieden, lijkt de liturgie niet langer een levende ontwikkeling te zijn, maar het product van erudiet werk en juridisch gezag; dit heeft ons enorme schade berokkend.”
Benedictus beschreef de liturgie die na het Missale Romanum ontstond als “zelfgemaakt” door de mens en daardoor niet goed gericht op de bron van de liturgie: God.
“Wanneer de liturgie “zelfgemaakt” is, schrijft Benedictus, kan zij ons niet meer geven wat haar eigenlijke geschenk moet zijn: de ontmoeting met het mysterie dat niet ons eigen product is, maar onze oorsprong en de bron van ons leven. Een vernieuwing van het liturgisch bewustzijn, een liturgische verzoening die opnieuw de eenheid van de geschiedenis van de liturgie erkent en die Vaticanum II niet als een breuk, maar als een ontwikkelingsfase opvat: Deze dingen zijn dringend nodig voor het leven van de Kerk.”
Eucharistische viering
Maar zoals Benedictus erkent, heeft de mis die voortvloeide uit Missale Romanum de Kerk ook verrijkt – inclusief een welkome heroriëntatie op de eucharistie als de centrale liturgische handeling van de mis, aldus Timothy O’Malley, directeur van het Notre Dame Center for Liturgy aan de universiteit van Notre Dame.
“We kunnen het erover hebben of de herziening perfect was, en waarschijnlijk was het dat niet, want geen enkele herziening van de Mis is perfect,” zei hij, “maar het had als doel de Eucharistie in het hart van de Kerk te plaatsen.”
O’Malley ziet het herstel van het dialogische aspect van de liturgie als cruciaal voor deze eucharistische focus.
“Sommige dialogische onderdelen zijn al vroeg in de geschiedenis van de Kerk belangrijk, en St. Augustinus spreekt over het Sursum Corda, het ‘hef uw hart op’ als een sleutelmoment van de eucharistieviering, waarbij het volk bijeenkomt en vergadert en zijn hart opheft. Het hart is natuurlijk de zetel van de genegenheden, de verlangens, de wil, die wij allemaal naar God opheffen, en door ze naar God op te heffen, verheffen wij onszelf in het hemelse bestaan. Om deze woorden te spreken, veronderstelde Augustinus, zou de hele gemeente werkelijk deelnemen aan de liturgie”.
Maar zoals St. Augustinus ook opmerkte, moet elke uiterlijke reactie van de gelovigen in de mis, zei O’Malley, beginnen met een innerlijke reactie.
“Een van de grootste taken van de Kerk is om het soort onderwijs te bieden waarin het mogelijk is om mensen te vormen om de Eucharistie goed aan te bieden,” zei hij. “Dat betekent dat de dialogische dimensie van participatie niet alleen een kwestie is van woorden spreken, maar ook van begrijpen wat we doen als we die woorden spreken.”
Parochieel leven
De uitgebreide facultatieve delen van de Mis die in Missale Romanum worden genoemd, hebben ook een grotere pastorale speelruimte mogelijk gemaakt bij het vieren van de liturgie.
Pater Samuel Martin, pastoor van de St. John parochie in Marshfield en de Christ the King parochie in Spencer in het bisdom La Crosse, Wisconsin, vertelde het Register dat de variaties van de anafoor hem in staat stellen de liturgie aan te passen aan de behoeften in zijn parochies.
“Ik gebruik bijvoorbeeld doordeweeks eucharistisch gebed nr. 2”, zei hij, “nr. 3 voor begrafenissen en bruiloften, en nr. 1, de Romeinse Canon, voor de weekends, en ‘alle heiligen’ voor grote plechtigheden.”
Ondanks de verscheidenheid, zei pater Martin, schijnt de continuïteit tussen de mis en het rijke patrimonium van geloof en traditie van de Kerk door, vooral wanneer hij het Eerste Eucharistische Gebed bidt, de Canon van de Mis.
“Sommige mensen krijgen een lading van de Canon,” zei hij. “Ze vinden het leuk om al die namen te horen van de vroege heiligen en martelaren van de Kerk. Dat is een van de momenten waarop we de continuïteit bewaren – deze gebeden worden al eeuwenlang uitgesproken, en er zal over eeuwen iemand anders aan het altaar staan in St. John’s of Christ the King die deze zelfde gebeden bidt.”
Voor het altaar
De mis die na het Missale Romanum de liturgische norm van de Westerse Kerk is geworden, heeft ook mensen van buiten de Kerk tot haar diepste mysteries aangetrokken.
John en Megan Glassbrenner zullen met Pasen, 21 april, in de Kerk komen, samen met hun twee kinderen, Hudson, 6, en Lily, 5, die op dat moment gedoopt zullen worden in de St. Mary kerk in Altoona, Wisconsin. De Glassbrenners krijgen onderricht via de Ritus van de Christelijke Inwijding van Volwassenen van de parochie, en hun kinderen krijgen onderricht op de basisschool van St. Mary.
Voor John Glassbrenner begon de reis naar Rome op de weg naar Emmaüs en eindigde hij bij het offeraltaar in de katholieke mis.
“Ik zou zeggen dat er verschillende redenen zijn waarom ik en mijn familie in de Kerk komen,” vertelde hij het Register. “De mis is de grootste.”
Als protestant opgeleid in de Bijbelse theologie, geloofde Glassbrenner dat Christus’ verschijning aan de leerlingen op de Emmaüsweg (Lucas 24:13-25) liet zien hoe Jezus zich uitsluitend via de Schriften openbaarde – totdat hij de passage door een katholieke lens begon te bekijken.
“Deze passage in Lucas 24 introduceerde mij de eucharistie en maakte de mis krachtiger voor mij,” zei hij. “In deze passage komt Jezus naar de discipelen, onderwijst hen door de Schrift, wat de liturgie van het Woord is, en breekt brood met hen, wat de liturgie van de Eucharistie is. Dan vertrekken ze, wat het afscheid is, en vertellen de mensen wat er met hen gebeurd is. Nou, dat is de mis!”
Glassbrenner vertelde het Register dat de veranderingen in de Mis die in Missale Romanum werden aangekondigd, zijn begrip van de Eucharistie hielpen vergemakkelijken.
“De innerlijke actie die in de mis gebeurt, is iets waar een kind mee kan omgaan en dat het kan begrijpen,” zei Glassbrenner.
Door de vragen van zijn kinderen en de dialogische aspecten van de Mis, zei Glassbrenner, ging hij het belang en de betekenis van de Eucharistie beter begrijpen.
“De vragen van mijn kinderen werden mijn vragen, en door de antwoorden te leren, zag ik hoe deze antwoorden de Mis versterkten,” zei hij. “De antwoorden leerden me om deel te worden van de Mis, zoals ik en mijn gezin deel worden van het lichaam van de Kerk.”
Register correspondent Joseph O’Brien Schrijft voor Soldiers Grove, Wisconsin.
Bron: St. Paul VI’s ‘Missale Romanum’ Turns 50| National Catholic Register (ncregister.com)
Voor de Nederlandse vertaling van de instructie voor de geleidelijke invoering van de Missale Romanum zie hier, met dan aan rkdocumenten.nl
Wilt u meer lezen over recente pogingen van liturgische hervormingen binnen de kerk en het meest recente Motu Proprio van Paus Franciscus? Klik dan hier of gebruik één van de andere ‘tags’ boven- of onderaan dit artikel.
Keywoorden niet opgenomen in de tag index: Gregory DiPippo | Joseph O’Brien | Lynne Boughton | Pater Andrew Menke | Pater Samuel Martin | Kerkvader | Lucas 24 | Raad voor de Uitvoering van de Constitutie over de Liturgie | Sursum Corda |
190404 | [XLS000] | 230324 525 | 231008 postviews 702 |
