Van aborteur tot pro-life leider: Wat veranderde het hart van deze arts?
Door Kate Olivera
Denver Newsroom, 14 okt, 2021 / 12:26 pm
Kathi Aultman was zes weken postpartum, toen ze weer aan het werk ging in een abortuskliniek in Gainesville, Florida. Ze voerde abortussen uit in de weekenden om geld te verdienen, terwijl ze geneeskunde studeerde.
“Ik voelde heel sterk, dat abortus een recht van de vrouw was,” vertelde Aultman aan CNA in een interview op 17 september. “Ik bedoel, ik geloofde alles: van a tot z.”
“Ik heb zelfs abortussen gedaan toen ik zwanger was – hoogzwanger. Maar ik zag geen tegenstrijdigheid. Mijn baby was gewild, die van hen niet. Als zij hun baby wilden aborteren, was dat hun recht.”
Maar Aultman herinnert zich, dat er iets anders was aan die eerste abortus die ze uitvoerde na de bevalling en de verzorging van haar eigen baby. Voor het eerst in haar leven legde Aultman het verband, dat het ongeboren kind dat ze aborteerde, in feite een kind was. Niet verschillend van haar eigen kind.
Aultman voltooide de abortus, en ze ging door met het uitvoeren van abortussen in de weken die volgden. Maar ze zei, dat haar ervaring die eerste dag na haar zwangerschapsverlof, het begin markeerde van haar reis om een pleitbezorgster t.b.v. het leven te worden.
Inmiddels heeft Aultman getuigd over pro-life kwesties voor staats- en congresorganen en staatsrechtbanken, en heeft ze verschillende staatsadvocaten en het ministerie van Justitie bijgestaan bij het beschouwen van zaken die verband houden met abortus. Ze was een spreker op de Mars voor het Leven in 2019 in Washington.
Meest recentelijk was Aultman één van de 240 pro-life vrouwen die een ‘amicus brief’ ondertekenden ter ondersteuning van Dobbs v. Jackson Women’s Health Organization, een zaak uit Mississippi die het potentieel heeft om de federale bescherming van abortus in de Verenigde Staten terug te draaien.
Ik zag ze niet als mensen
Aultman had van jongs af aan talent voor wetenschap. Ze herinnert zich, dat ze haar vader, een methodistische predikant, gretig hielp met het schoonmaken van vis na visreizen. Aultman genoot van het onderzoeken van de inwendige organen van vissen en het inspecteren van hun oogballen. Als haar moeder dierenharten mee naar huis nam voor de familiemaaltijd, liet Aultman water door het orgaan stromen om de kleppen in actie te onderzoeken.
Aultman’s tante was bio-ingenieur, en zij werd een rolmodel voor haar onderzoekende nichtje. Toen Aultman in de vierde klas zat, bezocht ze het lab van haar tante, en ze herinnert zich, dat ze zo onder de indruk was dat ze ter plekke besloot wetenschapper te worden.
Na het behalen van haar mastergraad aan Drew University in 1972, zette Aultman haar zinnen op een promotie-traject in fundamenteel onderzoek. Ze koos echter voor een studie geneeskunde, omdat die meer zekerheid op de arbeidsmarkt leek te bieden dan onderzoek.
Aultman bracht haar eerste jaar van de medische opleiding door in New Jersey. Uiteindelijk werd ze overgeplaatst naar de Universiteit van Florida, om dichter bij haar toenmalige vriend te zijn. Voor de start van het nieuwe schooljaar ontdekte Aultman dat ze zwanger was.
“En het is hetzelfde oude verhaal,” zei Aultman. “Ik dacht dat … als ik de baby zou houden, ik niet in staat zou zijn om dokter te worden. Ik was bang dat we uiteindelijk zouden scheiden, omdat we zouden trouwen omdat het moest. Ik was bang voor wat mijn familie en vrienden zouden denken.
“Dus besloot ik een abortus te laten doen.”
Na het afronden van haar studie geneeskunde in 1977, ontdekte Aultman, dat ze een natuurlijke interesse had in verloskunde en gynaecologie. Ze genoot van de ervaring die ze had met het ter wereld brengen van baby’s, het uitvoeren van operaties en gezondheidscontroles bij vrouwen. Maar ze zei, dat haar persoonlijke ervaring met abortus het vakgebied nog aantrekkelijker voor haar maakte.
Alle standaard OB-GYN programma’s omvatten een abortusopleiding, hoewel medische studenten bezwaar kunnen maken op grond van hun geweten. Aultman herinnert zich, dat sommige leden van haar klas gewetensbezwaren inbrachten en niet leerden hoe ze abortussen moesten uitvoeren. Maar Aultman vond dat abortus een recht van de vrouw was, vooral na haar eigen ervaring. Ze leerde met plezier hoe ze abortussen in het eerste trimester moest uitvoeren. Ze volgde zelfs een speciale opleiding buiten haar programma, om te leren hoe ze abortussen op latere termijn en abortussen met afsnijden van lichaamsdelen kon uitvoeren.
Nadat ze haar medische graad had behaald, begon Aultman zwart te werken in een abortuskliniek om de rekeningen te betalen tijdens haar OB-GYN co-assistentschap.
Aultman zei, dat abortussen aansloten bij de fascinatie voor biologie die ze als kind al had.
“Ik was gefascineerd,” zei ze. “Ik vond ze zo interessant. Ik vond het geweldig om foetale delen naar pathologie te sturen, zodat ik naar de dia’s kon kijken en zien hoe het embryonale weefsel eruit zag. Ik zag ze niet als mensen.”
Rond dezelfde tijd hielp Aultman bij de opening van het eerste centrum voor behandeling na verkrachting in Jacksonville, Florida. Het centrum leek een natuurlijk uitvloeisel van haar interesse in de zorg voor vrouwen. Ze voerde verkrachtingsonderzoeken uit in het centrum, maar ze heeft nooit bewust een abortus uitgevoerd op een van de vrouwen die ze daar zag.
In feite heeft ze nooit bewust een abortus uitgevoerd op slachtoffers van verkrachting – in het centrum, of in de abortuskliniek. Aultman herinnert zich dat patiënten in de abortuskliniek verplicht waren een reden op te geven voor hun abortus. Als die geen duidelijke reden hadden, zei Aultman dat ze meestal “psychische gezondheid” op de documentatie aangaf.
“Als je deze baby moet krijgen, en je hebt niet de middelen om ervoor te zorgen, blah, blah, blah,” zei Aultman. “Ik heb nooit specifiek een abortus gedaan omdat de baby misvormd was, of voor de gezondheid van de moeder. Ze waren allemaal op vrij verzoek.”
‘Ik wil dit niet doen’
Aultman begon voor het eerst te worstelen met het uitvoeren van abortussen na de geboorte van haar eerste kind. Maar ze stopte pas met het uitvoeren van abortussen na drie ontmoetingen met patiënten – ontmoetingen die tot op de dag van vandaag in haar geheugen gegrift blijven.
De eerste patiënte was jong, en Aultman herkende haar omdat ze al drie abortussen bij haar had uitgevoerd.
“Ik ging naar de administratie en zei: ‘Ik wil deze abortus niet doen. Ik heb er persoonlijk al drie bij haar uitgevoerd’, zei Aultman. “En ze zeiden: ‘Nou, dat is niet aan jou. Het is haar recht en je kunt haar niet discrimineren.’ En, ik keek ze aan. Ik zei: ‘Ja, nou, dat is prima wat jou betreft, maar jij bent niet degene die het doden voltrekt.'”
Aultman voerde die dag de abortus uit. Maar het was de eerste keer dat Aultman abortus associeerde met het woord ‘doden’, en ze besefte dat.
Een tweede patiënte kwam voor een abortus, en ze bracht een bevriend persoon mee voor steun. Na de abortus vroeg deze aan de patiënte of ze de geaborteerde baby wilde zien.
“En ze zei: ‘Nee, ik wil het alleen maar doden,'” herinnerde Aultman zich. “En het trof me gewoon, weet je, hoe kon ze zo vijandig en boos zijn tegen deze kleine baby? Het had niets verkeerds gedaan. Dat raakte me echt.”
Een derde patiënte kwam voor een abortus. Ze had al vier kinderen, maar zij en haar man besloten dat ze zich niet nog een kind konden veroorloven. Aultman herinnert zich, dat de patiënte huilde tijdens de hele abortus. Dat was de druppel voor Aultman, en de laatste abortus die ze zou uitvoeren.
“Daarna kon ik persoonlijk geen abortussen meer uitvoeren,” zei Aultman. “Ik kon geen baby’s meer aborteren alleen omdat ze ongewenst waren.”
Een dramatische kanteling in denken
Aultman voerde geen abortussen meer uit, maar ze bleef nog enkele jaren doorverwijzen voor abortus in haar eigen praktijk, die ze in 1981 opende. Datzelfde jaar aanvaardde ze de rol van medisch directeur voor Planned Parenthood van Northeast Florida. De kliniek voerde op dat moment geen abortussen uit. Aultman stopte met die rol in 1983, toen de kliniek haar diensten uitbreidde om abortus erin op te nemen.
Maar Aultman geloofde nog steeds dat abortus een recht van de vrouw was. Het was gemakkelijk voor haar om zich af te vragen op welk punt ze zich zou bevinden, als ze niet al die jaren geleden haar eigen abortus had ondergaan.
“Ik had de redenering geslikt, dat het ergste wat een vrouw kon overkomen een ongewenste zwangerschap was,” zei ze.
Toen zag Aultman jonge zwangere vrouwen naar haar praktijk komen, en opbloeien na de geboorte van hun kinderen. Ze herinnert zich dat een gezin in haar christelijke kerk een baby kreeg met het syndroom van Down, en Aultman keek vol ontzag toe hoe de baby uitgroeide tot wat Aultman omschreef als een lief klein meisje. Maar veel van de vrouwen die ze in haar praktijk zag komen na een abortus hadden psychologische of lichamelijke complicaties.
“Langzaamaan begon ik me af te vragen of alles wat ik geloofde [over abortus] wel echt waar was,” zei Aultman.
Wat haar eigen abortus betreft, begon Aultman te beseffen dat de angsten die ze toen had ongegrond waren. Ze had genoeg vrouwen ontmoet die baby’s hadden gekregen en nu succesvolle artsen waren. Zij en haar eerste man zijn uiteindelijk gescheiden, ondanks de abortus. Aultman realiseerde zich ook, dat de familie en vrienden die echt telden, begrip zouden hebben gehad voor haar ongeplande zwangerschap.
“Dus geen van de redenen die ik had bedacht om de abortus te laten doen, bleken uiteindelijk geldig te zijn,” zei Aultman.
Aultman dacht langdurig na over deze vragen. Op een dag stuurde een vriend van haar kerk haar een artikel waarin abortus werd vergeleken met de Holocaust. Het was een bijzonder gevoelig onderwerp voor Aultman, omdat haar vader deel had uitgemaakt van de eenheid die tijdens de Tweede Wereldoorlog het eerste concentratiekamp had bevrijd. Ze was opgegroeid met de verhalen en foto’s van dat historische, schrijnende moment.
“Toen ik arts werd, kon ik ook niet begrijpen hoe de Duitse artsen konden doen wat ze deden,” zei Aultman. “Dus met die achtergrond, toen ik dit artikel las, raakte het me echt. Ik bedoel, het … haalde gewoon de oogkleppen weg. Plotseling dacht ik: ‘Nou, geen wonder dat ze konden doen wat ze deden. Kijk naar wat ik heb gedaan, omdat ik [de ongeborenen] niet als menselijke wezens zag.” Plotseling zag Aultman zichzelf als massamoordenaar. Het gebeurde een paar jaar na de arrestatie en executie van de beruchte seriemoordenaar Ted Bundy, en Aultman herinnert zich dat ze dacht, dat ze waarschijnlijk veel meer mensen had vermoord dan Bundy.
“Dat was het moment waarop ik begreep dat abortus verkeerd was, en ik pro-life werd.”
Genezing en belangenbehartiging
Aultman werd pro-life rond het jaar 1995, en ze zei, dat het nog een jaar duurde voordat ze echt genezen was en zichzelf vergeven had voor haar vroegere betrokkenheid bij abortus.
In dat jaar bezocht ze het Christian Healing Center in Jacksonville en ze zei, dat ze daar een ervaring van vergeving had. Terwijl een vrouw voor haar bad, zag Altman zichzelf aan de voet van Jezus. Zij had een dialoog met Jezus, waarin Hij vroeg waarom zij zichzelf niet kon vergeven, terwijl Hij haar wel had vergeven. Altman zag toen de baby die ze had laten aborteren. Het was een jongetje, en hij vertelde haar dat hij haar vergeven had.
Kort daarna bracht Aultman haar pro-life standpunt in de openbaarheid, sprak zich uit tegen abortus in het algemeen en in het bijzonder tegen een abortus waarbij het kind ten dele al geboren wordt.
Zelfs met haar ervaring van vergeving door God en haar geaborteerde baby, had Aultman nog steeds moeite om, haar inmiddels echtgenoot, Ron Combs, over haar verleden te vertellen. Het paar ontmoette elkaar in 2000, en Combs herinnert zich dat Aultman wachtte om haar verhaal met hem te delen.
“Maar ik begreep de reis en hoe die tot stand kwam, omdat ik van dezelfde generatie ben,” zei hij. “Ik herinner me hoe sterk pro-abortus opkwam in de jaren ’60, ’70 en begin jaren ’80 … Ze duwden het zo sterk door. Ik kan begrijpen waarom alle vrouwen dachten, dat dat de manier was waarop je het oploste.”
Combs deelt de pro-life overtuigingen van zijn vrouw, en hoewel haar pro-life werk soms reizen en lange uren vergt, zegt Combs dat hij zijn vrouw en het werk dat ze doet volledig steunt.
“Ik ben erg trots op haar, en gelukkig dat ik met haar getrouwd ben,” zei hij. “Ze is hieraan toegewijd, en ze gelooft erin… En ik steun haar daarin voor zover ze het fysiek en mentaal aankan, want natuurlijk is er veel tegenwerking als je daar op in gaat en mensen de feiten vertelt. Weet je, mensen houden niet altijd van feiten.”
Aultman zei dat haar betrokkenheid bij de juridische strijd rond abortus altijd een beproeving is geweest.
“Ik vertrouwde er gewoon op dat God voor me zou zorgen.”
Aultman trok zich om medische redenen in 2014 terug uit haar praktijk en haar pro-life belangenbehartiging. Na een jaar van herstel, begon Aultman tot God te bidden om leiding m.b.t. haar pensionering. Ze had zich altijd voorgesteld om haar pensioen door te brengen in de missie, werkend in Afrika of iets dergelijks, maar haar gezondheidsproblemen lieten dat niet toe. Ze vroeg God om haar toch nog iets zinvols te laten doen.
De week daarop kreeg ze een telefoontje. Of ze naar Washington kon gaan om voor het Congres te getuigen rond een ‘hartslag-wet’? Ze stemde van harte toe. Sindsdien heeft Aultman getuigd, beëdigde verklaringen geschreven en verklaringen afgelegd in abortuszaken in het hele land, onlangs nog in New York en Louisiana.
Toen Aultman hoorde, dat het Hooggerechtshof in de VS Dobbs v. Jackson Women’s Health Organization zou behandelen, was ze onmiddellijk geïntrigeerd. Ze was een van de 240 pro-life vrouwen die een amicus brief in de zaak ondertekenden, waarin ze de aanname bestreden dat vrouwen sociaal en economisch beter af zijn met toegang tot legale abortus.
“Ik had het gevoel dat ik een van die vrouwen was die geloofden dat vrouwen abortus moesten ondergaan om succesvol te zijn,” zei Aultman. “Dat was een leugen. Het was niet waar. Ik had nog steeds een professional kunnen zijn, ik had nog steeds kunnen doen wat ik deed, zoals veel andere vrouwen waarmee ik mijn opleiding deed. Dus ik vond het belangrijk om me aan te sluiten bij die [amicus] brief.”
Een krachtige pro-life getuige
Op 18 januari 2019 verzamelde een menigte pro-life voorvechters zich voor een podium bij de nationale Mars voor het Leven in Washington.
Mannen, vrouwen en kinderen waren gewikkeld in jassen en sjaals om zich te beschermen tegen de kou van de winter. Ze hielden borden vast met boodschappen als “Kies Leven” en “Stop financiering Planned Parenthood”, en keken toe hoe Aultman naar de verhoging op het podium liep.
“Mijn naam is Dr. Kathi Aultman,” begon ze. “Ik ben een gepensioneerde OB-GYN. Vroeger voerde ik abortussen uit, maar door Gods genade, ben ik nu pro-leven.”
Aultman deelde vervolgens haar verhaal, en smeekte de menigte om door te gaan met hun werk om harten en hoofden over abortus te veranderen.
“Help mensen om te zien dat wat zich in de baarmoeder bevindt een persoon is, met zijn eigen unieke kenmerken en mogelijkheden, niet slechts een klodder weefsel,” zei Aultman.
“Een vrouw kan haar kind niet doden en ongeschonden blijven. Er zijn miljoenen vrouwen in de Verenigde Staten die een abortus hebben ondergaan. Sommigen van jullie zijn hier. Zij zijn verwond en hebben jullie hulp en medeleven nodig. Zij moeten weten dat God hen wil genezen en herstellen.”
Sue Liebel is directeur staatsbeleid voor de Susan B. Anthony List. Ze herinnert zich de eerste keer dat ze Aultman het verhaal hoorde vertellen van haar pro-life bekering, en dat ze getuigde over abortussen die deels al een geboorte waren.
“Ik was eigenlijk geschokt,” vertelde Liebel aan CNA. “Daarna was ik gebiologeerd toen ze met zoveel openheid beschreef hoe ze precies abortussen uitvoerde in haar vorige carrière.
“Hoewel het pijnlijk duidelijk was hoe de procedure – vooral het in stukken snijden – de baby doodt en soms het lichaam van de moeder pijn doet, toonde Aultman nog steeds respect en zorg voor haar patiënten.”
Sindsdien heeft Liebel nog drie keer Aultman zien getuigen, en ze zei dat Aultman’s unieke perspectief als voormalig abortusarts krachtig is voor de pro-life zaak.
“Haar getuigenis is zo krachtig,” zei Liebel. “Ik ken haar persoonlijk en soms put het haar uit, maar toch blijft ze doorgaan, omdat ze de waarheid kan vertellen in het abortusdebat. En mensen stoppen en luisteren.”
Hoewel Aultman’s getuigenis krachtig is, zei Liebel dat haar houding ontwapenend nederig is.
“Haar vriendelijke stem en respectvolle benadering neemt het vitriool weg, dat je in zoveel van de [abortus] hoorzittingen ziet,” zei Liebel. “Ze wil waarheid en genezing brengen in Amerika’s pijnlijke abortus realiteit.”
Liefde, moed kan harten veranderen
Vandaag de dag heeft Aultman twee dochters. Ze woont nog steeds in Florida met haar man, Ron. Ze is een medewerker van het Charlotte Lozier Institute, de onderzoeks- en onderwijstak van de Susan B. Anthony List.
Ze vertelde CNA dat ze niet in een omgeving verkeert waarin ze veel kritiek hoort op haar pro-life overtuigingen. Ze heeft vrienden en familieleden die pro-abortus zijn, waaronder haar moeder. Maar Aultman zei, dat haar moeder haar pro-life werk steunt.
Aultman gelooft dat een zachte, liefdevolle benadering de beste manier is om anderen ervan te overtuigen hun standpunt over abortus te heroverwegen. Ze herinnert zich het voorbeeld van andere verloskundigen in haar praktijk, toen ze nog patiënten doorverwees voor abortussen. Verschillende van hen kwamen naar haar toe toen ze zwanger waren, en vroegen naar haar standpunt over abortus. Toen zij hen vertelde dat zij abortus als vrouwenrecht steunde, vertelden zij haar rustig dat zij niet langer in haar praktijk konden blijven en vertrokken.
“Dat maakte een verschil voor mij,” zei Aultman. “Ik denk dat dat ook een van de dingen was die mijn kijk op de zaak begon te veranderen. Ze waren moedig genoeg, en ze deden het zachtmoedig. Ze deden het niet op een gemene manier.”
“Dus ik denk dat je van mensen moet houden, maar ik denk dat je dapper genoeg moet zijn om eerlijk te zijn over wat je gevoelens zijn, en mensen op kleine manieren, die niet beledigend zijn, moet laten weten dat je in het leven gelooft.”
Keywoorden: Abortus | CNA | Pro-Life | Verenigde Staten |
Kate Olivera is uitvoerend producent van de podcasts van Catholic News Agency: CNA Newsroom en CNA Editor’s Desk. Ze heeft een BA in journalistiek van de Universiteit van Nebraska-Lincoln. Ze werkt sinds 2012 bij Catholic News Agency; en was eerder stafschrijver bij The Catholic Voice in het aartsbisdom Omaha.
Bron: https://www.catholicnewsagency.com/news/249289/abortionist-doctor-turned-prolife-advocate
