Tijdloze wijsheid van de eerste vrouwelijke Kerklerares
Father Roger Landry; Blogs; 13 oktober 2021
We naderen snel de 400ste verjaardag van de meest indrukwekkende heiligverklaring in de geschiedenis van de Kerk, die plaatsvond op 12 maart 1622.
Paus Gregorius XV had de eer. Heiligverklaringen waren in deze periode van de geschiedenis relatief zeldzame gebeurtenissen. Zelfs ondanks dat het Concilie van Trente leerde dat het voorbeeld en de voorspraak van de heiligen een grote hulp was voor de gelovigen, duurde het tot 25 jaar na de sluiting van het Concilie voordat iemand heilig werd verklaard. In feite waren tussen 1492 en 1587 slechts drie mensen heilig verklaard, één voor één. Paus Gregorius veranderde dat door in één keer vier grote heiligen van de Contrareformatie heilig te verklaren, die tijdens zijn eigen leven leefden en die niet alleen symbool stonden voor wat de Kerk inhoudt, maar ook een belangrijke rol speelden in het helpen afkeren van de zonde en het trouw blijven aan het Evangelie.
Die vier waren Sint Ignatius van Loyola, de stichter van de Jezuïeten; zijn vroegere studiegenoot en, na de heilige Paulus, de grootste missionaris aller tijden, Sint Franciscus Xaverius; de re-evangelisator van Rome in de 16e eeuw en stichter van de Oratorianen, Sint Philip Neri; en de grote hervormer van het religieuze leven en stichteres van de Ongeschoeide Karmelietessen, de heilige Theresia van Avila.
Tien dagen na hun heiligverklaring werd ook de heilige Isidore de Boer, patroon van Madrid, door Gregorius heilig verklaard. De Italianen uit die tijd, trots op hun “Pippo Buono” (Neri), zeiden dat in 1622 “vier Spanjaarden en een heilige” heilig werden verklaard.
Het belang van wat er op 12 maart van dat jaar gebeurde, is alleen maar groter geworden, niet alleen voor Italië en Spanje, maar voor de universele Kerk, omdat het voorbeeld van Ignatius, Franciscus, Filippus en Theresia gelovigen in elke levensstaat blijft inspireren en de instellingen die zij en hun geestelijke kinderen hebben opgericht – de Kerk in complete landen, universiteiten, kloosters en zo veel meer – sindsdien fundamenteel zijn geworden voor de Kerk.
We kunnen van elk van hen zoveel leren. Aangezien deze vrijdag het feest is van de heilige Theresia van Ávila, die stierf op 15 oktober 1582 (precies de dag waarop de Juliaanse kalender overging in de Gregoriaanse), is het passend om ons op haar te concentreren.
Deze zomer had ik dankzij een paar dagen vakantie in Madrid de kans om met priestervrienden een dagtocht te maken naar Avila, waar Theresia werd geboren en in het religieuze leven trad, en vervolgens naar Alba de Tormes, waar zij de eeuwigheid binnenging. Omdat een van mijn metgezellen speciale verantwoordelijkheden heeft in de Kerk in Spanje, hadden we het voorrecht om de afgesloten gedeelten van drie karmels binnen te gaan, waar we van dichtbij Theresia’s in sandalen gezette voetstappen konden volgen en konden bidden op de plaatsen waar zij schouwde, biechtte, leefde en stierf.
We konden haar relikwieën vereren, waaronder haar ongeschonden hart dat op mystieke wijze ooit was doorboord – “getransverbereerd” – door de liefde van de Heer. We konden ook getuige zijn van haar niet aflatende ijver in gesprekken met haar geestelijke dochters, hun grote liefde en voorspraak voor de noden van de Kerk ervaren en hen feliciteren met het komende feest.
Op 27 september 1970 benoemde paus Paulus VI haar tot eerste vrouwelijke Kerklerares (‘Doctor van de Kerk’). Ik wil graag vijf lessen benadrukken die zij ons leert.
De eerste is een enorme honger naar de hemel. Ik was onder de indruk dat toen ik in Alba de Tormes de cel bezocht waarin zij stierf, ik boven haar bed een muurschildering zag van een tafereel dat zich afspeelde toen zij 7 jaar oud was. Ze had in de achtertuin van haar huis een kleine kluizenaarshut gebouwd.
Op een dag begonnen zij en haar 5-jarige broertje Rodrigo daar te praten over het geluk van de heiligen in de hemel. Ze waren gefascineerd door de gedachte aan een leven “voor eeuwig en altijd”. Rodrigo vroeg hoe ze het snelst bij God in de hemel konden komen, en Theresia antwoordde via het martelaarschap. Hij vroeg hoe ze martelaren konden worden en Theresia vertelde dat moslims in Marokko christenen vermoordden.
En zo begonnen ze impulsief zuidwaarts te lopen naar Marokko, waarbij ze de geografische complicatie van de Middellandse Zee tussen Spanje en Noord-Afrika vergaten! Ze kwamen buiten de stadsmuren tot aan de oude Romeinse Adaja-brug, waar hun oom Francisco, die terugkeerde van een jacht, hen zag en vroeg waar ze naar toe gingen. Toen ze hem vertelden dat ze op weg waren naar Afrika om de marteldood te sterven door de Moren, bood hij slim aan hen een lift te geven. Nadat ze op zijn paard waren gesprongen, galoppeerde hij hen terug naar een ander soort martelaarschap dat hen thuis te wachten stond.
Het verhaal is een van de mooiste uit de hagiografie, en getuigt van de kinderlijke liefde die we zouden moeten hebben voor God, voor de hemel, voor de eeuwigheid. Die liefde straalde nog steeds uit haar binnenste toen haar hoop uiteindelijk in 1582 werd vervuld.
De tweede les gaat over het belang en de kunst van het gebed. Zij is een doctor van de Kerk juist omdat zij, samen met haar mede-karmeliet hervormer de heilige Jan het Kruis, een van de belangrijkste cartografen van het innerlijk leven is in de geschiedenis van de Kerk.
Zij gebruikte een levendige schrijfstijl en het beeld van een Innerlijke Burcht met zeven “landhuizen” (die elk vele kamers bevatten) om diepe waarheden over het gebed en het geestelijk leven over te brengen. Theresia nodigde al haar zusters – en anderen – uit om elk van deze stadia van geestelijke vooruitgang te doorlopen door zich meer volledig open te stellen voor het werk van de Heilige Geest.
De derde les gaat over voortdurende bekering. Ze trad in het karmelietessenklooster in toen ze 20 was, maar het huis verkeerde in een geestelijke malaise. Sommige nonnen hadden suites van kamers, met bedienden en huisdieren. Uiteindelijk gaf ze zelf toe aan de wereldsheid en bracht ze enorm veel tijd door met het vermaken van bezoekers en vrienden in de salon, waarbij ze zich overgaf aan allerlei compromissen met wereldse ijdelheid. Toen zij 39 was, wekte God haar weer op uit haar lauwe leven waarin zij dagelijkse zonden tolereerde en deed haar verlangen herleven naar heiligheid, naar geluk.
Die ervaring van bekering leidt tot de vierde les, de kerkelijke bekering. Zij was er getuige van, en ervoer, wat er met mensen kan gebeuren, zelfs op plaatsen waar mensen volledige toewijding aan God belijden. Zij werd zich ervan bewust hoezeer de kerkelijke instellingen, te beginnen met de karmelkloosters, diepgaande hervorming nodig hadden, en ondanks groot persoonlijk lijden heeft zij de rest van haar leven geprobeerd een instrument te zijn om haar medekarmelieten, en via hen de Kerk, terug te brengen naar haar eerste liefde.
De Kerk heeft altijd hervorming nodig en heilige hervormers, die instrumenten van God zijn om ons terug te brengen tot wat Jezus in Bethanië het “beste deel” en “het ene noodzakelijke” noemde.
In dit Jaar van de H. Jozef ten slotte, laat zij ons allen groeien in devotie tot hem. Haar liefde voor de man die God de Vader koos om zijn Zoon op te voeden in overeenstemming met zijn menselijkheid en om de Heilige Familie te beschermen en te verzorgen, begon toen zij op 26-jarige leeftijd van een lichamelijke ziekte genas nadat zij tot de heilige Jozef had gebeden.
“Toen ik zo jong ontdekte gemankeerd te zijn en aardse artsen mij niet konden genezen,” schreef ze, “nam ik de glorieuze heilige Jozef tot mijn pleitbezorger en beschermer en beval ik mijzelf ernstig bij hem aan. … Zijn hulp heeft mij meer goeds gebracht dan ik ooit van hem had kunnen hopen. Ik herinner me niet dat ik ooit iets van hem heb gevraagd dat niet werd ingewilligd.”
Ze probeerde een aanstekelijke liefde voor de echtgenoot van de maagd te verspreiden.
“Ik wou dat ik iedereen kon overhalen om zich aan deze glorieuze heilige te wijden, want lange ervaring heeft mij geleerd welke zegeningen hij van God voor ons kan verkrijgen. Van alle mensen die ik heb gekend met een ware devotie en bijzondere verering voor de heilige Jozef, is niet één er niet in geslaagd vooruit te gaan in deugdzaamheid; hij helpt degenen die zich tot hem wenden om echte vooruitgang te boeken. … Alles wat ik vraag, uit liefde voor God, is dat iedereen die mij niet gelooft, de proef op de som neemt van wat ik zeg, en dat hij dan zelf leert hoe heilzaam het is zich aan deze glorieuze patriarch Jozef op te dragen en een bijzondere devotie voor hem te hebben. Vooral mensen van gebed moeten hem liefhebben als een vader.”
Nu wij haar feestdag vieren en ons voorbereiden op de 400-jarige viering van haar heiligverklaring, vragen wij haar voorbede voor ons, opdat wij haar honger naar de hemel, naar gebed, naar voortdurende bekering, naar de hervorming van kerkelijke instellingen en naar de universele Kerk die aan de heilige Jozef is toevertrouwd, mogen delen.
Father Roger Landry Father Roger Landry, priester van het bisdom Fall River, Massachusetts, is door de Amerikaanse bisschoppen benoemd tot “National Eucharistic Preacher”.
Bron: 5 Important Lessons From St. Teresa of Ávila| National Catholic Register (ncregister.com)
Keywoorden: Alba de Tormes | Father Roger Landry | H.Jozef | H.Theresia van Avila | Honger naar de hemel | Kerklerares | Kunst van het gebed | Paus Gregorius XV (1554-1623)
Als u meer wilt lezen of horen over/van bijvoorbeeld ‘H.Jozef‘ ? Klik dan hier, of gebruik een van de tags bovenaan dit artikel
221015 | [XLS000]
