Benedictus XVI en de oproep tot heiligheid – Joseph Pearce @NCRegister
De strijd tussen de Heilige Geest en de tijdgeest komt tot uiting in de eeuwigdurende strijd tussen de traditionele leer van de Kerk en het overlaten daarvan aan grillen en mode.
Joseph Pearce; Blogs; 24 februari 2024 – Uiteindelijk draait het allemaal om goed en kwaad. Zij die, zoals Nietzsche, iets anders beweren zijn zelf boosaardig. En, zoals Solzjenitsyn ons in herinnering brengt, de strijd tussen goed en kwaad vindt plaats in elk individueel menselijk hart. Er is daarom geen ontkomen aan deze strijd, omdat deze wordt uitgevochten in onze eigen kern, in het diepst van ons eigen hart.
De geest van het goede is de Heilige Geest. De geest van het kwaad is de geest van de wereld. Beide geesten zijn te allen tijde in ons hart aanwezig en het is louter de vraag welke we kiezen te dienen. We kunnen niet beide meesters dienen, zoals Christus ons vertelt. We kunnen niet zowel God als Mammon dienen, net zo min als we zowel het goede als het kwade kunnen dienen. We moeten kiezen aan welke kant we vechten. Wie laten we heersen over ons hart? De Heilige Geist of de Zeitgeist? De Heilige Geest of de Geest van het Tijdsgewricht?
Deze strijd tussen goed en kwaad, tussen God en Mammon, tussen de Heilige Geist en de Zeitgeist, komt tot uiting in de eeuwigdurende strijd tussen traditionele orthodoxie en modernistische ketterij, voor de bescherming en het behoud van de geloofsschat, zoals Paulus leert (2 Timoteüs 1:14) (Red.: “Bewaar de u toevertrouwde schat met de hulp van de heilige Geest die in ons woont”), en het overleveren ervan aan grillen en mode. De eerste ziet de tijd als onderworpen aan onveranderlijke waarheid, de tweede ziet de waarheid als onderworpen aan veranderende tijden. De eerste wil een kerk die de wereld in beweging zet, de tweede een kerk die met de wereld meebeweegt.
Het is dit begrip van de realiteit dat de leer van paus Benedictus XVI bezielt. Daarom is een van de hoofdstukken in mijn boek Benedictus XVI: Verdediger van het Geloof, getiteld “Heilige Geist of Tijdgeest?”. Paus Benedictus heeft het tot zijn missie gemaakt om de Heilige Geest te dienen door de strijd aan te binden met de Geest der Tijden. Hij deed dit door een voorvechter te zijn van wat hij de Hermeneutiek van de Continuïteit noemde, waarin de Kerk altijd trouw blijft aan de tijdloze en naadloze waarheid die ze altijd heeft onderwezen, in tegenstelling tot wat hij de Hermeneutiek van Discontinuïteit en Breuk noemde, waarin de Kerk opnieuw wordt ‘uitgebeeld’ in overeenstemming met de Geest der Tijden. Hij zag traditie en waarheid als onlosmakelijk met elkaar verbonden, waarbij de een de levende uitdrukking van de ander was. De traditie vaarwel zeggen was de waarheid achter zich laten. Loslaten wat de Kerk altijd onderricht heeft teneinde te omarmen wat de wereld op dit moment onderricht, is de Kerk zelf opgeven.
Paus Benedictus, die wist dat de schat van de ware christen alleen bij God in de hemel te vinden is, was compromisloos in zijn verzet tegen degenen die Mammon of Eros dienden, vooral degenen die Mammon of Eros in Gods naam dienden. “De wereld wordt verontwaardigd als zonde en genade bij naam genoemd worden,” schreef hij, eraan toevoegend dat het tijd was voor christenen om zich opnieuw “het bewustzijn eigen te maken dat ze tot een minderheid behoren en zich vaak geplaatst zien tegenover … die mentaliteit die het Nieuwe Testament – en zeker niet in positieve zin – de ‘geest van de wereld’ noemt.”
Deze oproep tot de geest van verzet tegenover de wereld, pro Ecclesia contra mundum, belichaamde Benedictus’ liefdesverhouding met hemelse zaken, een liefdesband die zijn verzet bezielde tegen de bedrieglijke liefdesband tussen het modernisme en de tijdgeest. Het was Benedictus’ liefde voor de hemelse dingen die hem ertoe bracht erop aan te dringen dat de Kerk niet slechts het “Volk van God” is, zoals de modernisten verkondigen, maar het Lichaam van Christus. Omdat de Kerk geen sociologisch collectief van gelovigen is, maar de levende God die zich openbaart in zijn Mystieke Lichaam, was het voor geen enkel zelfbenoemd “volk van God” mogelijk om het Lichaam van Christus naar hun eigen beeld te maken of Hem “opnieuw voor te stellen” in overeenstemming met de geest van welk tijdperk dan ook, al helemaal niet met ons eigen bijzonder betreurenswaardige tijdperk. De Kerk “is niet onze Kerk, waarover we naar believen kunnen beschikken,” benadrukte Benedictus. Ze behoort niet toe aan het volk van God, het volk van God behoort toe aan haar. “De kerk is … Zijn Kerk.”
De geest van wereldsheid binnen de Kerk, die zich manifesteert in het modernisme, kan alleen worden tegengegaan door een geest van behoren tot een andere wereld, een geest van heiligheid. “Heiligen … hervormden de Kerk … door zichzelf te hervormen,” herinnert Benedictus ons. “Wat de Kerk nodig heeft om tegemoet te komen aan de behoeften van de mens in elk tijdsgewricht is heiligheid”. De Kerk heeft geen modernisten nodig die roepen om de macht van het volk, ze heeft heiligen nodig, het ware volk van God dat leeft en liefheeft in gemeenschap met het Mystieke Lichaam van Christus.
En zo keren we terug naar waar we begonnen. Het draait allemaal om de strijd tussen goed en kwaad. Paus Benedictus herinnert ons eraan dat de Kerk geen programma’s, commissies of bureaucratie nodig heeft, maar heiligen. “De Kerk, ik zal het nooit moe worden het te herhalen, heeft meer heiligen nodig dan functionarissen.”
Als de Kerk heiligen nodig heeft, dan heeft ze ons nodig om heilig te worden. Net zoals de strijd tussen goed en kwaad in elk menselijk hart begint, zo begint het verlangen om een heilige te worden in elk menselijk hart. De poorten van de hel zullen niet overwinnen door de liefde van God en het leven van de heiligen die verliefd zijn op God. Hierin, en in zoveel andere dingen, wijst Benedictus XVI ons de weg.
Dit essay werd voor het eerst gepubliceerd door TAN Direction en is heruitgegeven met toestemming.
Joseph Pearce is geboren in Engeland en is directeur van de uitgeverij bij het Augustinus Instituut, redacteur van de St. Austin Review, redacteur van Faith & Culture, serie-redacteur van de Ignatius Critical Editions, senior instructeur bij Homeschool Connections, en senior contributor bij de Imaginative Conservative. Hij is de internationaal geprezen auteur van vele boeken, waaronder The Quest for Shakespeare, Tolkien: Man and Myth, The Unmasking of Oscar Wilde, C. S. Lewis and The Catholic Church, Literary Converts, Wisdom and Innocence: Een leven van G.K. Chesterton, Solzhenitsyn: A Soul in Exile en Old Thunder: A Life of Hilaire Belloc. Zijn persoonlijke website is jpearce.co.
Bron: Benedict XVI and the Call to Holiness| National Catholic Register (ncregister.com)
Wilt u meer artikelen lezen uit de NCRegister, klik dan hier, of klik een van de andere ‘tags’ boven aan dit artikel.
240227 | [XLS000] |
