Het bewijs voor Shakespeare’s katholicisme is boven elke redelijke twijfel verheven.
Joseph Pearce; Blogs; 22 april 2022
William Shakespeare is aantoonbaar de grootste schrijver die ooit heeft geleefd. Voor degenen onder ons die al lang de schittering van zijn werk en de gezonde christelijke moraal ervan bewonderen, is het groeiende bewijs dat hij een gelovig katholiek was in zeer anti-katholieke tijden zeer opwindend.
In grote lijnen is het bewijs voor Shakespeare’s katholicisme biografisch, historisch en tekstueel. Het biografische en historische bewijs is te vinden in de gedocumenteerde feiten van zijn leven en de turbulente tijden waarin hij leefde. Het tekstuele bewijs is te vinden in zijn toneelstukken en gedichten. Laten we eens kijken naar enkele van deze bewijzen.
Shakespeare leefde in een tijd waarin de praktijk van het katholicisme illegaal was. Priesters werden gemarteld en ter dood gebracht, evenals degenen die probeerden hen te verbergen voor de tirannieke regering. Hendrik VIII had verklaard dat hij en zijn opvolgers aan het hoofd zouden staan van een door de staat gecontroleerde kerk en dat deze door de staat opgelegde godsdienst de enige was die zou worden getolereerd. Katholieken die weigerden de diensten van de staatsgodsdienst bij te wonen, werden recusanten genoemd en kregen hoge boetes. De familie van Shakespeare’s moeder, de Ardens, behoorde tot de beroemdste recusanten in heel Engeland. Shakespeare’s vader werd in 1592 beboet voor zijn opstandigheid en had zich uit zijn politieke carrière teruggetrokken in plaats van trouw te zweren aan de staatsgodsdienst.
Wat Shakespeare zelf betreft, alles wijst erop dat hij zijn hele leven katholiek is gebleven. In 1568, toen hij nog maar 4 jaar oud was, vluchtte Mary Queen of Scots naar Engeland, waardoor de hoop op een eventuele katholieke opvolging werd gewekt, maar die hoop werd schijnbaar de bodem ingeslagen door haar gevangenneming op bevel van koningin Elizabeth. In het volgende jaar werd de Noordelijke opstand, geleid door de hertog van Norfolk en de graaf van Northumberland, ter ondersteuning van Mary, meedogenloos neergeslagen. Meer dan 800 voornamelijk katholieke opstandelingen werden terechtgesteld. Verscheidene geleerden hebben gesuggereerd dat de twee delen van Shakespeare’s Henry IV geïnspireerd waren op de Noordelijke Opstand.
Er is veel wetenschappelijk debat geweest over wat Shakespeare deed tijdens de zogenaamde “verloren jaren” voorafgaand aan zijn huwelijk met Anne Hathaway in 1582. Volgens John Aubrey, een van de vroegst beschikbare bronnen, was Shakespeare “in zijn jonge jaren een schoolmeester op het platteland”. Er zijn in feite aanwijzingen dat hij een tijd in Hoghton Tower, een recusant huishouden in Lancashire, zou kunnen hebben doorgebracht, in welk geval hij vrijwel zeker de Jezuïeten martelaar, St. Edmund Campion, zou hebben ontmoet, kort voor Campion’s arrestatie in juni 1581 en daaropvolgende executie.
Na te zijn teruggekeerd naar Stratford, te zijn getrouwd en drie kinderen gekregen te hebben, schijnt Shakespeare gedwongen te zijn Stratford te verlaten vanwege een voortdurende vendetta tegen hem door Sir Thomas Lucy, de plaatselijke landheer die, als de voornaamste protestantse inquisiteur van koningin Elizabeth in het gebied, huiszoekingen had geleid in plaatselijke katholieke huizen, waaronder zeer waarschijnlijk Shakespeare’s eigen huis.
Na zijn aankomst in Londen genoot Shakespeare de bescherming van de graaf van Southampton, een bekende katholiek die de jezuïeten-martelaar St. Robert Southwell als biechtvader schijnt te hebben gehad. Het lijkt onontkoombaar dat Shakespeare de jezuïet ook gekend zou hebben vóór diens arrestatie in 1592, het jaar waarin Shakespeare’s vader werd beboet omdat hij een katholieke weigeraar was, en er zijn vele toespelingen op Southwell in Shakespeare’s toneelstukken.
Verder bewijs voor Shakespeare’s katholicisme kan worden gevonden in een rechtszaak waarin hij samen met anderen werd beschuldigd van het dreigen met geweld tegen twee mannen. De twee mannen waren uitgesproken vervolgers van de Londense katholieken en schepten op over hun deelname aan invallen in katholieke huizen en het verbranden van katholieke boeken en kruisbeelden, terwijl zich onder Shakespeare’s medeverdachten bekende katholieke recusanten bevonden. Shakespeare’s vrienden waren dus vrome en provocerende katholieken, terwijl zijn vijanden bekende en opschepperige vervolgers van de kerk waren.
In mei 1606 stond Shakespeare’s dochter, Susanna, op een lijst van weigeraars die voor de kerkelijke rechtbank van Stratford werden gebracht. Dit feit, dat pas in 1964 werd ontdekt, is van grote betekenis. Het toont aan dat het katholicisme in de familie voortleefde en van generatie op generatie was doorgegeven, en voegt aan het bewijsmateriaal toe dat erop wijst dat Shakespeare zelf zijn leven lang katholiek was gebleven.
Het meest overtuigende biografische bewijs voor Shakespeare’s katholicisme is echter zijn aankoop van het Blackfriars Gatehouse in 1613, wat bijna zijn laatste daad in Londen schijnt te zijn geweest vóór zijn definitieve terugkeer naar Stratford. Een onderzoek naar de geschiedenis van dit pand onthult dat het “een berucht centrum van katholieke activiteiten” was. Zoals de naam aangeeft, behoorde het oorspronkelijk toe aan de Dominicaner Orde, tot de opheffing van de kloosters. Het werd geërfd door Mary Blackwell, van geboorte Campion, die familie was van Edmund Campion, de Jezuïetenmartelaar. Mary Bannister, de zuster van een andere Jezuïetenmartelaar, Robert Southwell, was een tijdlang huurster in het Gatehouse, evenals Katherine Carus, de weduwe van een uitdagende opstandige rechter, die er stierf “in al haar trots en papendom”.
In 1585 werd Mary Blackwell beschuldigd van insubordinatie en in het jaar daarop meldde een regeringsinformant zijn vermoedens dat het huis een centrum van geheime katholieke activiteiten was geworden:
Het heeft diverse achterdeuren en doorgangen, en veel geheime gewelven en hoeken. Het is in het verleden verdacht geweest, en doorzocht op papen, maar zonder succes bij gebrek aan kennis van de achterdeurtjes en zijwegen van de donkere hoeken.
Deze beschrijving, doorspekt met suggesties dat het huis verschillende priesterholen verborg, maakt duidelijk dat het Gatehouse een centrum van insubordinate activiteit was in het midden van de jaren 1580, rond de tijd dat Shakespeare voor het eerst in Londen aankwam.
In 1598 deden de autoriteiten een inval in het huis naar aanleiding van een rapport dat het Gatehouse een broeinest van recusante activiteiten was met “vele plaatsen van geheim vervoer erin” en “geheime doorgangen naar het water,” d.w.z. naar de rivier de Theems van waaruit priesters konden vluchten. De jezuïet Oswald Greenway verklaarde in zijn autobiografie dat hij op de dag na de inval een heimelijk bezoek had gebracht aan het Gatehouse, waarbij hij vernam dat er tijdens de huiszoeking priesters in het huis waren geweest, maar dat hun schuilplaatsen niet waren ontdekt.
In 1605 vroeg de jezuïet John Gerard of hij het Gatehouse mocht gebruiken als “safe-house” waar Catesby, Percy, Winter en andere “buskruit-intriganten” in het geheim konden vergaderen. Een paar maanden later, nadat het complot was ontdekt, verscheen Vader Gerard, nu de meest gezochte man in Engeland, wanhopig in het Gatehouse, met een valse baard en een pruik als vermomming, en vroeg om onderdak, verklarend dat hij niet wist waar hij zich anders kon verbergen. In tegenstelling tot veel van zijn Jezuïtische confreres, slaagde Vader Gerard erin aan de klauwen van zijn achtervolgers te ontsnappen door vermomd het land uit te glippen.
Nog in 1610 werd in Napels gemeld dat het Gatehouse de basis was voor een complot van Jezuïeten om “de Koning een geborduurde wambuis en broek te sturen, die vergiftigd zijn en de dood betekenen voor de drager”. Hoezeer een dergelijke bewering ook kan worden afgedaan als het product van de ijdele fantasieën van verbitterde ballingen of anti-katholieke spionnen, het is niettemin duidelijk dat Shakespeare ervoor had gekozen een van de beruchtste katholieke huizen in heel Londen te kopen.
Shakespeare koos ervoor het Gatehouse te verhuren aan John Robinson, zoon van een edelman met dezelfde naam die een actief katholiek was. In 1599 werd bekend dat John Robinson Sr. de priester Richard Dudley in zijn huis onderdak had verleend. Hij had twee zonen, Edward en John, van wie de eerste naar het English College in Rome ging en priester werd, en de tweede Shakespeare’s huurder werd. Het is dus duidelijk dat Shakespeare wist dat hij, door het Gatehouse aan John Robinson te verhuren, het in de handen achterliet van een katholiek die opstandig was. Bijgevolg, en zoals Ian Wilson veronderstelde in Shakespeare: The Evidence, was Robinson “niet zozeer Shakespeare’s huurder in het Gatehouse, maar zijn aangestelde bewaker van een van Londens beste toevluchtsoorden voor katholieke priesters”. Bovendien was John Robinson niet slechts een huurder, maar duidelijk een gewaardeerde vriend. Hij bezocht Shakespeare in Stratford tijdens het pensioen van de dichter en was schijnbaar de enige van de Londense vrienden van de Bard die aanwezig was tijdens zijn laatste ziekte en zijn testament als getuige ondertekende.
In een artikel van deze lengte is het slechts mogelijk geweest de biografische en historische bewijzen voor Shakespeare’s katholicisme weer te geven. Het was niet mogelijk een overzicht te geven van de tekstuele bewijzen die in zijn toneelstukken en gedichten te vinden zijn. Dergelijke bewijzen zijn er echter in overvloed. Ik heb zelf twee boeken geschreven waarin ik dit bewijs heb onderzocht, en ik heb zeven kritische edities van Shakespeare’s toneelstukken geredigeerd, waarin vooraanstaande hedendaagse critici licht werpen op vele facetten van de diep katholieke sympathieën van de Bard. In juridisch jargon kan met volledige zekerheid worden gesteld dat het katholicisme van Shakespeare boven elke redelijke twijfel is bewezen.
Dit essay verscheen eerst in Columbia en wordt hier gepubliceerd met toestemming.
Joseph Pearce is geboren in Engeland en is directeur van de uitgeverij bij het Augustinus Instituut, redacteur van de St. Austin Review, redacteur van Faith & Culture, serie-redacteur van de Ignatius Critical Editions, senior instructeur bij Homeschool Connections, en senior contributor bij de Imaginative Conservative. Hij is de internationaal geprezen auteur van vele boeken, waaronder The Quest for Shakespeare, Tolkien: Man and Myth, The Unmasking of Oscar Wilde, C. S. Lewis and The Catholic Church, Literary Converts, Wisdom and Innocence: Een leven van G.K. Chesterton, Solzhenitsyn: A Soul in Exile en Old Thunder: A Life of Hilaire Belloc. Zijn persoonlijke website is jpearce.co.
Bron: William Shakespeare Was Catholic — Here’s the Evidence| National Catholic Register (ncregister.com)
Keywoorden: | Blackfriars Gatehouse | Hendrik VIII | Joseph Pearce | Katholicisme | NCRegister | William Shakespeare |
Wilt u meer artikelen lezen uit de NCRegister, klik dan hier, of klik een van de andere ‘tags’ boven aan dit artikel.
220424 | [XLS000] 240226 1021 |
