16 september 2025 – Silvia Toma voordat ze deelnam aan de wake met paus Leo XIV op 15 september 2025. Foto: Victoria Cardiel/EWTN News
Vaticaanstad, 15:50 uur (CNA).
Silvia Toma draagt een litteken op haar ziel: vier jaar geleden begroef ze haar enige zoon van 34 jaar, die twee kleine dochters had. “Het was acute leukemie. Hij werd op 25 mei 2021 opgenomen en overleed op 3 juni,” zei ze, nog steeds overmand door pijn.
Destijds waren door de COVID-19-pandemieregels geen bezoeken toegestaan. Veiligheidsmaatregelen verhinderden haar om zijn hand te strelen tijdens zijn langzame agonieën.
“Ze lieten ons nooit bij hem op bezoek komen. Hij lag helemaal alleen opgenomen op de hartbewaking,” herinnerde ze zich. Ze konden alleen minimaal communiceren via WhatsApp-berichten.
Het bidden van het Goddelijke Barmhartigheidsgebed aan zijn zijde
De dag voordat hij stierf, mochten ze hem bezoeken. “Zijn vrouw bracht 15 minuten met hem door en ik nog eens 15 minuten. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om het Goddelijke Barmhartigheidsgebed met hem te bidden.” De artsen vroegen hen toen de kamer te verlaten en enkele uren later vroegen ze hen terug te komen naar de kliniek.
“Toen we aankwamen, vertelden ze ons dat hij drie hartstilstanden had gehad. Twee had hij overleefd, maar de derde niet,” legde Toma uit, haar ogen vol tranen maar met een grote, moederlijke glimlach die liet zien dat het goed met haar zou komen.
Vasthouden aan het geloof was het enige wat haar door de moeilijkste momenten hielp. “We zijn niet voorbereid om een zoon te verliezen, maar ik ben enorm dankbaar voor het geloof,” zei Toma, die de dag nadat haar zoon werd opgenomen, knielde voor het tabernakel in haar parochiekerk, Sint Jan de Doper, in het bisdom Avellaneda Lanús, provincie Buenos Aires.
Eenmaal voor het Heilig Sacrament, “vertelde ik Hem dat Hij al wist wat er in mijn hart zat, maar dat Zijn wil geschiede. En Zijn wil was dat mijn zoon bij Hem zou zijn.”
Toma begrijpt Gods redenen nog steeds niet, maar ze zoekt ook geen antwoorden. Op 15 september nam ze deel aan het Jubeljaar van Troost in Rome en getuigde dat de dood niet het laatste woord heeft.
“Ik breek vaak en huil, maar, God zij dank, heb ik nooit een woord van verwijt geuit. Ik geloof dat Hij moet weten waarom, en op een dag zal ik het begrijpen,” voegde ze eraan toe.
Ze zei dat het doorstaan van deze zielverscheurende pijn, waarvoor zelfs geen woord bestaat in het woordenboek, “was als een deelgenoot zijn in wat de Maagd Maria aan de voet van het kruis voelde.”
“Ik vraag haar altijd om hem dicht bij zich te houden en hem namens mij te kussen,” zei ze.
Paus Franciscus bad voor haar
Toma is gescheiden maar onderhoudt een goede relatie met haar ex-man, die Jehova’s Getuige is. Haar zoon had alle sacramenten ontvangen — doop, communie, vormsel — maar in zijn jeugd “keerde hij zich tot Jehova’s Getuigen,” zei ze.
“Hij heeft zelfs het document ondertekend waarin hij weigerde een bloedtransfusie te ontvangen, zoals vereist door die geloofsrichting,” legde ze uit.
In 2019 kon ze het lijden dat de keuzes van haar zoon haar hadden bezorgd delen met paus Franciscus, die ze ontmoette na een algemene audiëntie. “Toen hij klaar was met luisteren, zei hij dat hij zou bidden voor Gabriels terugkeer naar de Katholieke Kerk,” vertelde ze.
Stukje bij beetje begon dat vorm aan te nemen. Voor Toma is het geen twijfel dat het een klein geschenk was dat de Argentijnse pontifex haar gaf.
“Ik geloof dat God in hem heeft gewerkt,” zei ze. “Voordat hij overleed sprak hij met de priester van onze parochie, iets wat hij al lang niet meer had gedaan. Ze stuurden elkaar berichten via WhatsApp, ze praatten. Ik geloof dat zijn hart weer openging,” voegde ze eraan toe.
De situatie werd kritiek toen hij werd opgenomen. “Op de laatste dag vertelde de dokter ons dat als ze hem geen transfusie gaven, hij zou sterven. Hij was bij bewustzijn. Zijn vrouw, een Jehova’s Getuige, zei: ‘Ik kan niet tekenen.’ Toen vroegen ze het mij. Ik liep de kamer binnen, keek hem aan in de ogen en vroeg hem of hij echt de transfusie wilde, want ik kon zijn persoonlijke beslissing ook niet overrulen. Hij zei ja.”
Op dat moment tekenden moeder en zoon samen het toestemmingsformulier: “Toen ik aan het tekenen was, raakte hij zijn hoofd aan en zei tegen de dokter: ‘Het punt is, mijn moeder is catechist.’”
Voor deze moeder betekende die beslissing, hoewel het het leven van haar zoon niet redde, een innerlijke verzoening. “Ik geloof dat God hem de kans gaf om op het belangrijkste moment naar Hem terug te keren,” zei Toma. Voor haar was dit laatste gebaar ook een ware troost.
Dit verhaal werd eerst gepubliceerd door ACI Prensa, CNA’s Spaans-talige nieuwspartner. Het is vertaald en aangepast door CNA.
Gerelateerd
