COMMENTAAR: God wil dat onze deelname aan het ouderschap een deelname in liefde is, niet, zoals in het geval van de recente aankondiging van de populaire internet beroemdheid, commercie, technologie en een daad van eigengerechtigheid.
Jennifer Roback Morse; Nation; 25 maart 2022
Toen de “conservatieve” beroemdheid David Rubin en zijn vriend aankondigden, dat ze twee baby’s zullen krijgen met behulp van gedoneerde eieren en draagmoeders, buitelden andere “conservatieve” beroemdheden over elkaar heen om hem te feliciteren.
Laten we, voordat ik Rubin en zijn kliek van kruiperige volgelingen op de korrel neem, de belangrijkste kwestie van tafel vegen: de twee baby’s die hij samen met zijn vriend heeft verordonneerd zijn geliefd door God. In feite is elk menselijk wezen dat ooit is verwekt, tot bestaan gekomen juist omdat God van die persoon houdt en wil dat hij of zij bestaat.
Of het kind nu verwekt is na een zorgvuldig geplande medische ingreep of in een vlaag van onnadenkende passie, of het kind nu verwekt is op de achterbank van de auto van een opgewonden tiener, of in de liefdevolle omhelzing van een getrouwd stel, God houdt van het kind. De term “procreatie” (red.: lett. ‘voort scheppen’) sluit het gegeven in, dat menselijk handelen slechts een deel van het proces is. (Zeg eens eerlijk, hoeveel mislukte IVF-cycli zijn er nodig om ons ervan te overtuigen dat wij mensen het uiteindelijk niet voor het zeggen hebben?) God’s handelen is het meest fundamenteel. En God’s bijdrage is altijd liefde.
Deze twee kinderen die Rubin en zijn partner hebben besteld, compleet met een vooraf bepaalde, ongetwijfeld contractueel vastgelegde, leverdatum, hebben alle recht van bestaan. Ongeacht wat de ouders ook gedaan of nagelaten mogen hebben, we moeten nooit het bestaan van welk kind dan ook betreuren.
Laten we er duidelijk over zijn dat deze ouders werkelijk iets buitensporigs hebben gedaan: de twee mannen die de wettelijke ouderschapsrechten zullen hebben, hebben genetisch materiaal gekocht van één vrouw, mogelijk van twee. Eén, of mogelijk twee, vrouw(en) heeft haar eicellen verkocht, wat neerkomt op haar potentiële kinderen. Nog een ander paar vrouwen heeft ermee ingestemd hun baarmoeder voor negen maanden te verhuren om kinderen te laten groeien die ze bij de geboorte zullen afstaan. Al deze vrouwen, zowel de genetische als de draagmoeders, beloven geen relatie te hebben met hun kinderen. Deze kinderen hebben niet één maar twee moeders, een draagmoeder en een genetische moeder, die uit hun leven zijn gewist. Zij zullen geen moederlijke aanwezigheid hebben, noch een wettelijk erkende moeder.
Nu erken ik dat deze misdaad tegen de mensheid al enige tijd aan de gang is. Rubin en zijn inwonende vriend zijn niet de eersten die dit soort dingen doen. Paren, bestaande uit mannen en vrouwen, hebben deze technieken gebruikt. Alleenstaanden, mannen en vrouwen, hebben deze technieken gebruikt. Rubin heeft dit niet uitgevonden. Maar hij heeft het naar een nieuw niveau getild: hij heeft zijn “conservatieve” vrienden in de media zover gekregen, dat zij hem publiekelijk feliciteren met het feit dat hij vrouwen uit het leven van zijn kinderen heeft gewist. We worden verondersteld te geloven dat het wel goed komt met de kinderen. Ze zijn zo “geliefd.” Ze zijn zo “gewild,” dat zal de ongewone omstandigheden rond hun conceptie wel goedmaken, zo is de gedachte.
Laten we hier eens een minuutje over nadenken. Sommige kinderen worden verwekt in de liefdevolle omhelzing van hun eigen moeder en vader, die reikhalzend uitkijken naar hun geboorte. Andere kinderen zijn het resultaat van een reeks commerciële transacties tussen mensen die elkaar nooit meer zullen zien en elkaar misschien zelfs helemaal nooit hebben gezien. Sommige kinderen brengen negen maanden door in de baarmoeder van hun biologische moeder, die tevens hun genetische moeder is, die de enige moeder zal zijn die zij ooit zullen hebben. Andere kinderen brengen hun negen maanden door in de baarmoeder van een vrouw, die op staande voet wordt ontslagen nadat zij haar diensten heeft bewezen. Elke band, elke gehechtheid die ze met de draagmoeder kunnen hebben gevormd, dat alles zal worden onderbroken, voor altijd ontbonden. Elke herkenning van de stem van de moeder, van haar geur, van de hormonale omgeving die zij heeft verschaft, dat alles zal worden weggevaagd alsof het niet relevant is voor het welzijn van het kind, het gevoel erbij te horen en zijn identiteit.
De genetische moeder is volledig uit beeld. De helft van de genetische identiteit van het kind komt van haar. Toch is zij wettelijk uitgesloten van het leven van het kind. De “opdrachtgevende ouders” (ja, zo worden zij soms genoemd) of de “beoogde ouders” zullen misschien tegen het kind zeggen: “Wij houden zielsveel van je.” Maar deze personen zullen op een dag een aantal scherpe vragen moeten beantwoorden, niet van mij, maar van de kinderen zelf.
“Jullie zeggen dat jullie van me houden. Maar jullie houden niet van mijn andere ouder. Mijn andere ouder is de helft van wie ik ben. Hoe valt dat te rijmen met ‘liefde’?”
De gemeenplaatsen die deze o-zo-verfijnde mannen zichzelf voorhouden en eisen van hun vrienden dat zij ze napraten, zullen op een dag niet langer afdoende zijn.
Dit brengt mij tot de ultieme aanfluiting van de “conservatieve” haast om Rubin te feliciteren met zijn aanwinsten. Ik zal een aantal rake opmerkingen maken, niet alleen voor Rubin en zijn vriend, maar voor alle feliciterende commentatoren, om in overweging te nemen: u gaat ervan uit dat de band tussen het kind en de draagmoeder er voor het kind op geen enkele manier toe zal doen. U hoopt dat uw kind geen last zal hebben van het verlies van de band met zijn of haar moeder (Wacht: “zijn of haar?” Heeft u het geslacht van de baby al uitgezocht? Bent u er zeker van dat u een gezond paar embryo’s hebt uitgekozen, die het leven waard zijn met zulke verheven personages als uzelf?)
U beweert dat de bewijslast bij mij ligt, om aan te tonen dat het iets uitmaakt. Onzin. U schendt de meest elementaire onder menselijke verbintenissen, de band tussen ouders en kinderen. U bent degene die aanneemt dat het opsplitsen van het moederschap in een verzameling functies geen blijvende negatieve invloed op iemand zal hebben. De bewijslast ligt bij u, niet bij mij.
U neemt aan dat deze dingen er niet toe doen. U hoopt dat ze er niet toe doen. U wilt niet, dat ze er toe doen. U verkiest niet te kijken naar het bewijs dat ze er juist wel toe kunnen doen. Heeft u de kinderen die verwekt werden door een donor gevraagd wat ze denken? Of ging u gewoon uw gang en deed u gewoon wat u zelf wilde?
Dit is geen “conservatief” standpunt. Het is niet eens een rationeel standpunt. “Ik deed het omdat ik het wilde” is geen rationele reden voor wat dan ook. Het is gewoon een verklaring van eigengereidheid. Als een kind geen recht heeft op een relatie met zijn of haar eigen ouders, dan heeft niemand recht op wat dan ook. Wat blijft er over om te ‘behouden’, als je eenmaal het meest basale geboorterecht van een mens hebt weggenomen?
Dit brengt me terug bij de Persoon waar ik mee begon: God. Om redenen die voor ons niet helemaal duidelijk zijn, wil God dat wij deelnemen aan zijn liefdevolle schepping. Hij heeft dit in ons lichaam ingebouwd. Hij had elk afzonderlijk nieuw menselijk wezen kunnen scheppen met een speciale scheppingsdaad, waaraan de mens helemaal niet had hoeven deel te nemen. Maar in feite ontstaan in de wereld waarin wij leven, nieuwe mensen als gevolg van de interactie tussen een man en een vrouw. God wil dat onze deelname een deelname in liefde is – geen handel, geen technologie, geen daad van eigenzinnigheid.
Niet-religieus conservatisme is dood. Wanneer de geschiedenis van dit tijdperk wordt geschreven, zullen mensen terugkijken en zich verbazen over hoe gek we zijn geworden, hoe vervuld van overmoed we zijn, hoe koppig genotzuchtig we zijn. En de geschiedschrijvers van de toekomst zullen beseffen: alleen gelovige mensen hadden het besef om in te zien dat dit verkeerd was – en de moed om zich ertegen te verzetten.
Opmerking: Jennifer Roback Morse is de auteur van het pamflet Children and Donor Conception and Assisted Reproduction. Zij stelde in 2015 dit 19 pagina’s tellende document ter onderbouwing samen, dat de medische risico’s verbonden aan IVF die op dat moment bekend waren, in kaart bracht.
Dr. Jennifer Roback Morse, is oprichter en voorzitter van het Ruth Institute, dat slachtoffers van de seksuele revolutie helpt te herstellen van hun ervaringen en pleitbezorgers te worden voor positieve verandering.
Bron: Dave Rubin and the Death of Secular Conservatism| National Catholic Register (ncregister.com)
