29 september 2025 – Afgevaardigden van de Synode over Synodaliteit 2024 nemen deel aan rondetafelgesprekken op 10 oktober 2024 in de Paulus VI-zaal in het Vaticaan. Foto: Daniel Ibañez/CNA / EWTN)
NCRegister – Commentaren – George Weigel
COMMENTAAR: Misschien is het nu tijd om verder te gaan dan synodaliseren en de vruchten van de afgelopen drie jaar toe te passen op missie en evangelisatie.
In het eerste deel van zijn trilogie, Jesus van Nazareth, prees paus Benedictus XVI de belangrijke bijdragen die de historisch-kritische analyse van de literaire vormen en redactionele ‘lagen’ van oude teksten aan het begrip van de Bijbel had geleverd.
De paus suggereerde ook dat de essentiële vruchten van die methode geplukt waren en dat de tijd was gekomen voor een minder ontledende benadering van bijbelinterpretatie: een benadering die “individuele [bijbelse] teksten leest binnen de totaliteit van de ene Schrift, die vervolgens licht werpt op de individuele teksten”; een benadering die rekening houdt met ‘de levende traditie van de hele Kerk’; en een benadering die de Bijbel leest binnen de context van het geloof van de Kerk en de onderling verweven waarheden binnen dat geloof.
Zou iets soortgelijks kunnen worden gezegd over de recente verkenningen van de Kerk op het gebied van “synodaliteit” – dat de essentiële vruchten ervan zijn geplukt en dat het tijd is om die vruchten te laten renderen in de missie van de Kerk, die (zoals paus Leo ons sinds zijn verkiezing in herinnering bracht) de verkondiging is van Jezus Christus als het licht der volkeren en het antwoord op de vraag die elk menselijk leven is?
Wat zijn de vruchten van de afgelopen jaren van ‘synodalisering’?
Ten eerste zijn de jongere kerken van Afrika en Azië gehoord, waar veel levendige delen van het wereldwijde katholicisme te vinden zijn. Hun stem werd sterker naarmate het meerjarige synodale proces vorderde. En in de discussies onder kardinalen vóór de verkiezing van paus Leo leek het erop dat dat is wat ‘synodaliteit’ voor veel kardinalen uit de zogenaamde ‘periferieën’ betekende: we worden serieus genomen. Dat is een heel goede zaak.
Ten tweede is het universele missionaire mandaat onderstreept dat elke gedoopte katholiek oproept om evangelist te zijn. Dat geldt ook voor de universele oproep tot heiligheid die het mogelijk maakt om dat missionaire mandaat na te leven. Dat zijn ook zeer goede dingen.
Ten derde is het obstakel benoemd dat een klerikaal kastensysteem voor evangelisatie vormt. Het synodale proces heeft aangetoond dat gewijde leiders die luisteren naar, advies inwinnen bij en samenwerken met degenen die zij geroepen zijn te leiden, de meest effectieve herders van de Kerk zijn. Bovendien moeten we nu weten dat er in het grootste deel van de wereldkerk al samenwerkings- en overlegstructuren bestaan – en dat een Kerk zijn die permanent in missie is, minder te maken heeft met wie welke functie bekleedt in de Romeinse Curie (of de diocesane kanselarij) dan met degenen met heilige wijdingen die leken tot evangelisatie in staat stellen.
Ten vierde hebben de levende delen van de wereldkerk krachtig aangetoond dat succesvolle evangelisatie betekent dat het katholicisme in zijn volle omvang wordt aangeboden en beleefd – en niet dat men watertrappelt in de Kerk van ‘het komt wel een keer’. Het geloofsleven is zeker een voortdurende reis. Die reis moet echter een bestemming hebben, en duidelijkheid over de leer en een rechtvaardig leven houden ons gefocust op die bestemming: het Koninkrijk van God, dat zich manifesteert in de persoon van Jezus Christus. Een krachtig getuigenis van die waarheid is een andere vrucht van de Synode over Synodaliteit.
Ervan uitgaande dat het synodale proces geen doel op zich is en erkennend dat het synodale proces van 2021-2024 enkele goede vruchten heeft voortgebracht, kan misschien worden gesuggereerd dat het nu tijd is om van synodaliseren over te gaan tot het toepassen van de vruchten van de afgelopen drie jaar op missie en evangelisatie.
Het spreekt niet voor zich hoe die overgang zal worden vergemakkelijkt door de recente publicatie van het secretariaat-generaal van de synode, Pathways for the Implementation Phase of the Synod 2025-2028. Het document voorziet een tijdrovend (en zeer duur) driejarig proces van nationale en continentale bijeenkomsten, gevolgd door een tijdrovende (en nog duurdere) wereldwijde “kerkelijke vergadering” in Rome – waarvan de aard nog niet is gedefinieerd. Bovendien is dit nieuwe proces, zoals beschreven door zuster Nathalie Becquart, functionaris van het secretariaat van de synode, niet bedoeld om de “spanningen” tussen de ‘partijen’ in een “onmogelijke regeling” op te lossen, maar om die spanningen te beheersen in een “dynamiek” die in verschillende sectoren van de wereldkerk op verschillende manieren zal worden beleefd.
Op deze 1700e verjaardag van het Concilie van Nicea is het de moeite waard om, met pater Gerald Murray, op te merken dat als destijds een dergelijke aanpak was gevolgd, er vandaag de dag geen algemeen aanvaarde geloofsbelijdenis in de Kerk zou zijn. In Nicea werden de ‘spanningen’ in de Kerk niet dynamisch maar definitief opgelost: de Ariaanse ontkenning van de goddelijkheid van Christus werd op gezaghebbende wijze verworpen en de christelijke orthodoxie werd op gezaghebbende wijze bevestigd.
Het is geen minachting voor de resultaten van het synodale proces van 2021-2024 om te suggereren dat de essentiële vruchten ervan zijn geplukt en dat het tijd is om verder te gaan: niet met meer vergaderingen en niet met debatten in een cirkel over vaststaande kwesties van het katholieke geloof en de katholieke praktijk, maar met de verkondiging van Jezus Christus die, zoals Vaticanum II leerde, de waarheid over God en de waarheid over ons openbaart.
George Weigel George Weigel is vooraanstaand senior fellow en William E. Simon-leerstoelhouder in katholieke studies aan het Ethics and Public Policy Center in Washington.
Bron: https://www.ncregister.com/commentaries/time-to-move-beyond-synoding-weigel – 3 september 2025
Vertaling: EWTN Lage Landen (HR)
Gerelateerd
