Degradatie van het kind tot weefsel in Den Haag

8 september 2025 – Mgr. Rob Mutsaerts.

Een kind wordt gedegradeerd tot minder dan een kippenpoot

Oisterwijk, 12:00 uur (EWTN LC redactie)

Het initiatiefvoorstel van Tweede Kamerlid W. Paulusma (D66) dat toegang tot abortus tot Mensenrecht
wil verheffen heeft een groot absurditeitsgehalte. Want er zit iets vreemds in: men verklaart een
recht door te ontkennen wat het object van dat recht is. De hele moderne redenering begint ermee
dat we onze zintuigen niet mogen vertrouwen. U ziet een kind in de moederschoot? Nee, nee, dat is
slechts potentieel menselijk materiaal. U hoort een hartslag? Nee, nee, dat is slechts een medisch
verschijnsel. U herkent een gezichtje op de echo? Nee, nee, dat is slechts een toevallige vorming
van cellen.

Want wie met nuchterheid kijkt, wie gewoon op zijn zintuigen vertrouwt, ziet dat een ei een ei is, en
een kind een kind. Dat komt geen hogere wiskunde aan te pas. Dat Den Haag een mensenrecht wil
baseren op de voorwaarde dat men eerst de mensheid van het kind ontkent, is niets minder dan een
logische acrobatiek die grenst aan satire.

Bescherming van hen die geen stem hebben

Het ironische is dat we hier getuige zijn van de merkwaardigste sprong in de geschiedenis van het
recht: vroeger werden rechten uitgeroepen om de zwakste te beschermen tegen de sterkste. Vandaag
wordt een nieuw recht afgekondigd dat zijn kracht juist ontleent aan het rechteloze van degene die
het treft. Het ongeboren kind kan immers niet protesteren, geen petitie indienen, geen plaats
innemen in de publieke tribune van de Tweede Kamer.
Het meest merkwaardige van deze nieuwe ontdekking is niet de ernst van de daad, maar de
speelsheid waarmee men het verstand opzij schuift. Want ieder gezond mens ziet – zonder
filosofisch handboek of parlementaire commissie – dat er in de moederschoot geen mysterieus
‘ding’ groeit, maar een mens. Een klein, zwak, en bovenal schreeuwend stil mens. Dat men
daarvoor het woord weefsel heeft bedacht, is niet het bewijs van wetenschap, maar van woordkunst.
Eerst stelt men vast dat het ongeboren kind geen kind is. Vervolgens verheft men de vrijheid om het
te doden tot een Mensenrecht.

Woordkunst

Een supermarkt mag een kippenpoot niet verkeerd etiketteren, maar een ongeboren kind mag men
gerust “weefsel” noemen. Dat is geen wetenschap, dat is woordkunst. En slechte kunst bovendien.
En zo komt het dat wij een kind in de moederschoot degraderen tot iets minder dan een kippenpoot
in de supermarkt. Want niemand zou durven zeggen dat een kippenpoot niets is. Een kippenpoot is
een kippenpoot. Dat zal niemand ontkennen. Maar een kind is volgens Den Haag pas iets als
achteraf beslist is of het ooit iets is geweest. Je kunt ook gewoon je zintuigen gebruiken om te
constateren waarvan hier sprake is in plaats van een gekunstelde redenering op te tuigen. Wanneer
je met open ogen kijkt, zie je wat er is: het kloppend hart, het groeiende gezicht, ogen, tien
vingertjes, een levende kind. Wie een echo ziet en toch zegt dat er niets is, hoort zijn eigen ongeloof
weerkaatsen. Het vereist geen theologische scholing om dit te begrijpen; alleen een gezonde blik.
Kennelijk ziet men er wel een kind in als het kind gewenst is. Dan doet men er alles aan om het ter
wereld te brengen. Dan is het ineens geen ‘weefsel’ en feliciteert men de aanstaande ouders met hun
kindje.

Bescheidenheid

Misschien moeten we in Den Haag eens beginnen met dat bescheiden inzicht. Want zolang we
weigeren te zien dat een kind een kind is, zullen al onze Mensenrechten slechts schijnrechten zijn;
fraaie woorden zonder betekenis.
Mensenrechten zijn ooit uitgevonden om de zwakke tegen de sterken te beschermen. Nu
beschermen ze de sterke tegen de zwakke: de stemloze wordt het zwijgen opgelegd. Het is een
vreemde vooruitgang die pas begint als iemand anders ophoudt te bestaan.

+Rob Mutsaerts
8 september, Feest van Maria Geboorte